Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1838

 — Trzecim? zapytał Salvator.
 — Trzecim jest utrata dziecka, które byłbym kochał tak, jak kochałem jego matkę.
 — Owóż, generale, rzekł Salvator, skoro wiesz liczbę swych smutków, dowiesz się o liczbie swych radości. Pierwszą jest nadzieja powrotu syna twojego pana, jak go nazywasz; drugą, ocalenie i oczyszczenie imienia twojego przyjaciela; trzecią nareszcie radością jest odzyskanie twej ukochanej córki.
 — Co mówisz, Salvatorze! zawołał generał.
 — Kto wie! odrzekł Salvator, może ja ci, generale, będę mógł sprawić tę niewypowiedzianą radość.
 — Ty?
 — Tak, ja.
 — O! mówże, mów, mój przyjacielu.
 — Mów pan prędzej, rzekł Sarranti.
 — Wszystko zależy, odrzekł Salvator, od odpowiedzi, jakie pan generał da na moje zapytanie. Czy byłeś kiedy w Rouen?
 — Byłem, odrzekł generał, drgnąwszy.
 — Czy kilka razy?
 — Raz.
 — A dawno?
 — Przed piętnastu laty.
 — Tak właśnie, rzekł Salvator, w roku 1812?
 — Tak jest, w roku 1812.
 — W nocy czy w dzień?
 — W nocy.
 — Pocztą?
 — Tak.
 — Chwilę tylko zatrzymałeś się w Rouen, generale.
 — Prawda, odparł generał coraz bardziej zdziwiony, dla wytchnienia koniom i zapytania się o drogę do miasteczka.
 — Miasteczko to, rzekł Salvator, nazywało się Bouille.
 — Jakto krzyknął generał, pan wiesz...
 — Wiem, odrzekł śmiejąc się Salvator, tak, wiem o tem, generale, i o innych rzeczach jeszcze, ale pozwól mi mówić. Przybywszy do Bouille, pojazd pocztowy zatrzymał się przed domkiem lichej powierzchowności; wyszedł zeń człowiek niosący na ręku ciężar bezkształtny i dosyć dużej objętości; nie potrzebuję dodawać, że tym człowiekiem byłeś ty, generale.