Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1850

trzeba światła, żeby dobrze zrobić to, co się robi, a przytem, patrz pan, pani de Marande mdleje.
 W samej rzeczy, młoda kobieta padła na fotel.
 — Niech i tak będzie, do jutra! powiedział Robert.
 — Do jutra, panie i z wielką przyjemnością.
 Jan Robert pospieszył na pomoc pani de Marande.
 Loredan de Valgeneuse rzucił się przez drzwi alkowy i zamknął je za sobą.
 — Przebacz mi, przebacz, Lidjo najdroższa! wyrzekł, klęcząc Jan Robert.
 — Co ci mam przebaczyć, spytała, jaką zbrodnię popełniłeś? O! ten człowiek, jakim sposobem on się tu dostał?
 — Bądź spokojną, nie ujrzysz go więcej! zawołał z siłą Jan Robert.
 — O! najmilszy, rzekła biedna kobieta, przyciskając z uczuciem rękę poety do serca, nie narażaj drogiego życia twego...
 — Nie obawiaj się, Bóg będzie z nami!
 — Ja nie chcę; musisz mi przysiądz, że nie będziesz się bił z tym człowiekiem.
 — Jakże chcesz, żebym ci to przysiągł?
 — Jeżeli mnie kochasz, przysięgnij.
 — Niepodobieństwo, powinnaś to zrozumieć! wyrzekł Jan Robert.
 — Więc mnie nie kochasz?
 — Ja ciebie nie kocham? O! mój Boże!
 — Mój przyjacielu, podjęła pani de Marande, zdaje mi się, że umrę.
 I w samej rzeczy, życie tej pięknej, młodej kobiety zdawało się być zawieszone; była bardzo bladą i nieruchomą. Ten stan zatrwożył Jana Roberta.
 — A więc, wszystko co chcesz, powiedział.
 — Zrobisz, co zechcę?
 — Tak.
 — Przysięgasz?
 — Na moje życie! wyrzekł Jan Robert.
 — O! wołałabym, żebyś przysiągł na moje, powiedziała pani de Marande, miałabym przynajmniej nadzieję, że umrę, gdybyś złamał słowo.
 I mówiąc to, młoda kobieta złożyła serdeczny pocałunek na czoło Roberta.