Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/186

 — Czy na długo masz pan zajęcia z temi dwudziestoma osobami?
 — Prawie na dwadzieścia minut, minuta na osobę. O dziewiątej muszę być w Bas-Meudon.
 — W Bas-Meudon?
 — Tak.
 — Cóż u djabła masz pan tam do czynienia?
 — Poświadczyć zaduszenie gazem węglowym.
 — Zaduszenie?
 — Tak; dwaj młodzi ludzie zadusili się. Starszy ma, zdaje się, dwadzieścia cztery lat.
 — Biedni chłopcy! rzekł Salvator z westchnieniem. Potem, wracając do sprawy Justyna. Do licha! Bardzo mi nie na rękę, że nie mogę z panem należycie się rozmówić, miałem panu oznajmić coś bardzo ważnego.
 — Przychodzi mi na myśl...
 — Słucham pana.
 — Jadę powozem, będę sam, jedź pan ze mną: opowiesz, mi wypadek przez drogę. W kilku słowach, o co idzie?
 — O porwanie.
 — Szukajcie kobiety!
 — A właśnie jej szukamy.
 — Nie, nie; to nie chodzi o kobietę porwaną.
 — A o jaką?
 — Tę, która się przyczyniła do porwania tamtej.
 — Sądzisz pan, że w tej sprawie jest kobieta?
 — Kobieta jest we wszystkiem, panie Salvatorze; i to właśnie tak utrudnia nasze powołanie. Wczoraj dano mi znać, że dekarz zabił się spadając z dachu...
 — I powiedziałeś: „szukajcie kobiety!“
 — Była to pierwsza rzecz, którą powiedziałem.
 — I cóż.
 — Śmieli się ze mnie, mówili, że mam manię. Zaczęto szukać kobiety i znaleziono ją.
 — A to jak?
 — Głupiec ten odwrócił się dla zobaczenia kobiety ubierającej się w przeciwległej izbie, i tak mu było przyjemnie rozglądać się w niej, że zapomniał gdzie stoi; noga mu się osunęła, i hop...
 — I zabił się?
 — Na śmierć!... A co jedziesz pan ze mną do Bas-Meudon?
 — Dobrze, ale mam przyjaciela.