Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1879

nadając twarzy wyraz takiej nienawiści, o jaką niktby go był nie posądził.
 — Tego rodzaju wartogłowy, powiedział generał, rzadko miewają po obiedzie to samo zdanie, jakie objawiali przedtem.
 — A więc, generale, wyrzekł śmiejąc się pan de Marande, jest sposób zapobieżenia, iżby nie zmieniał zdania po obiedzie.
 — Jaki?
 — Ażeby wszystko załatwić z nim przed obiadem.
 Bankier wyjął zegarek.
 — Dopiero piąta, on jada zaledwie o pół do siódmej, gdybyś pan zechciał mi ofiarować się za pierwszego świadka, tobyśmy wsiedli do powozu dla poszukania drugiego, a jadąc ułożymy warunki pojedynku.
 — Z całego serca, odpowiedział generał, tylko obawiam się, czy nie wyprzężono koni.
 — Nic to nie szkodzi! jest mój powóz. Ulica Macon, numer 4-ty, wyrzekł do stangreta.
 — Ulica Macon? powtórzył generał, jakby pytając sam siebie, coby to była za ulica.
 Powóz potoczył się szybko.
 — Gdzie u djabła jesteśmy? zapytał generał, widząc, że powóz zatrzymuje się przed drzwiami Salvatora.
 — Przybyliśmy tam, dokąd kazałem, by nas zawiózł stangret.
 — O! jakaż szkaradna ulica! Następnie spoglądając na dom: Więc to tam pójdziemy? zapytał hrabia Herbel.
 — Tak, generale, odpowiedział pan de Marande, uśmiechając się.
 — O! jakiż brzydki dom!
 — Otóż, wyrzekł pan de Marande, właśnie na tej ulicy i w tym domu mieszka najuczciwszy i najzacniejszy człowiek jakiego znam.
 — Jak się nazywa?
 — Salvator.
 — Salvator... A czem on się zajmuje?
 Pan de Marande uśmiechnął się.
 — Otóż, jak mówią, jest on posłańcem.
 — A! a! zaczynam pojmować, tak, tak, słyszałem coś o tym rodzaju filozofa od generała la Fayette, który wysoko go cenił.