Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1880

 — Nietylko, żeś słyszał o nim, generale, ale nieraz nawet rozmawiałeś z nim.
 — Gdzie? zapytał generał zdziwiony.
 — U mnie.
 — Rozmawiałem u pana z posłańcem?
 — O! rozumiesz pan, że nie miał na sobie kurtki, ani noszów; ubrany był tak, jak pan i ja, nazywano go panem Valsigny.
 — Przypominam sobie, zawołał generał, piękny młodzieniec!
 — Otóż, poproszę go, żeby był moim drugim świadkiem. Jest to człowiek niezmiernie wpływowy przy wyborach; zatem, byłbym bardzo rad, żeby mógł dać świadectwo całej tej cząstce świata, która widzi tylko tyle, ile zobaczy przez szybę od mojego powozu.
 — Bardzo dobrze! wyrzekł generał, idąc za bankierem.
 Weszli na trzecie piętro i zadzwonili do drzwi Salvatora. On sam im otworzył.
 Młody człowiek tylko co był wrócił do domu. Miał jeszcze na sobie swoją kurtę i aksamitne o pantalony.
 — Kochany Valsigny, powiedział pan de Marande, przychodzę prosić cię o oddanie mi pewnej przysługi.
 — Słucham, rzekł Salvator.
 — Nieraz oświadczałeś mi się ze swoją przyjaźnią, w zamian za moją. Otóż, o dowód tej przyjaźni przychodzę cię prosić.
 — Jestem na usługi.
 — Mam jutro pojedynek, pan Herbel zgodził się być jednym z moich świadków, czy zechcesz zrobić mi ten zaszczyt i być drugim?
 — Chętnie, panie, i proszę mi tylko powiedzieć dwie rzeczy: przyczynę pojedynku oraz nazwisko człowieka, który cię zelżył.
 — Pan Loredan de Valgeneuse napadł na mnie w izbie w sposób tak nieprzyzwoity, że muszę żądać zadośćuczynienia.
 — Loredan! wykrzyknął Salvator.
 — Znasz go pan? zapytał bankier.
 — Znam, odrzekł Salvator, smutnie potrząsając głową, o! znam go.
 — Ale czy znasz go pan tak blisko, iż to nie pozwala ci być moim świadkiem?