Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1883

 — Niech będzie na tej płaszczyźnie.
 — Zapomnieliśmy o godzinie.
 — Przed siódmą ciemno, zejdźmy się o dziewiątej.
 — Dobrze, o dziewiątej... Będzie się można przynajmniej jako tako ogarnąć.
 — Pozostaje więc tylko pożegnać panów, rzekli dwaj wojskowi.
 — Żegnamy panów, odpowiedzieli młodzieńcy, wstając.
 Zaledwie tamci odeszli, wszedł do salonu pan de Valgeneuse, mówiąc:
 — A bodajże was, ciemięgi! myślałem już, że nie skończycie dzisiaj.
 — Oto jest nasza umowa, rzekł Kamil.
 — Nasza umowa, odpowiedział Loredan, znam ją; umówiliśmy się zjeść obiad o godzinie wpół do siódmej a tu już pięć minut przeszło.
 — Ale ja ci mówię o pojedynku.
 — A ja o obiedzie. Pojedynek może się odłożyć, obiad nigdy. Do stołu więc.
 — Do stołu! wyrzekli razem obaj młodzieńcy.
 I wszyscy trzej posunęli się ku sali jadalnej, gdzie ich oczekiwała panna Zuzanna de Valgeneuse.
 Obiad był jednym wybuchem śmiechu rozłożonym na trzy dania: złorzeczono całemu Paryżowi, a w szczególności panu de Marande; zawzięcie ośmiewano bankiera i pognębiono go politycznie, finansowo, moralnie, a nadewszystko fizycznie.
 O jutrzejszym pojedynku myślano tyle co o cesarzu chińskim.
 Czy to przez wzgląd na obecność kobiety, przez lekkomyślność lub dumną pewność rezultatu? Nie wiemy, a raczej myślimy, że wszystkiego tego było potrosze w rozmowie trzech młodzieńców.
 Byli już przy deserze, kiedy poufny sługa Loredana podał panu bilet wizytowy na srebrnej tacy.
 Loredan rzucił okiem.
 — Konrad! zawołał.
 — Konrad! z cicha wyrzekła panna de Valgeneuse, blednąc lekko, czego on chce od nas?
 Loredan zbladł jak filiżanka z sewrskiej porcelany, którą niósł do ust.