Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1884

 Kamil spostrzegł to wzruszenie, które jednocześnie przejęło brata i siostrę.
 — Przykro mi, ale muszę opuścić was na chwilę, wyjąkał pan de Valgeneuse. I zwracając się do służącego: Wprowadź do mego gabinetu, powiedział. Następnie, podnosząc się: Służę panom za chwilę.
 I skierował się ku drzwiom prowadzącym z jadalni do gabinetu.
 Salvator oczekiwał nań stojąc.
 Ubrany był wytwornie, wyglądał spokojnie i szlachetnie. Był on tym razem prawdziwym Konradem de Valgeneuse, według tego jak się kazał oznajmić.
 — Czego pan sobie życzy? zapytał Loredan z pełnem nienawiści spojrzeniem.
 — Życzę sobie przez chwilę porozmawiać z panem, odpowiedział Salvator.
 — Czy zapomniałeś, że jest jeden tylko przedmiot do rozmowy między nami?
 — Nienawiść jaką mamy jeden do drugiego. Nie, mój kuzynie, nie zapomniałem i moje odwiedziny są tego dowodem.
 — Czy przychodzisz może, żebyśmy już raz na zawsze koniec położyli tej nienawiści?
 — Wcale nie.
 — A więc czego chcesz?
 — Zaraz ci powiem, kuzynie. Bijesz się jutro, nieprawdaż?
 — Cóż cię to obchodzi?
 — Pojedynek obchodzi nietylko mnie, ale nas obu, jak to zaraz obaczysz. Będziesz się więc bił jutro z panem de Marande o dziewiątej z rana w lasku Bulońskim na pistolety. Widzisz, że dobrze jestem zawiadomiony.
 — Zapewne, chodzi tylko o to, zkąd czerpiesz te wiadomości.
 Salvator wzruszył ramionami.
 — Jakim sposobem dowiedziałem się o tym pojedynku nic to do rzeczy nie należy; dość, że jestem o nim zawiadomiony, i to właśnie będzie przedmiotem naszej rozmowy, jeżeli pozwolisz.
 — Czy nie przychodzisz czasem, żeby mi prawić kazanie?
 — Ja? O! to mi się podoba! przypuszczam, przeciwnie, że sam je sobie będziesz prawił! Nie, ja przychodzę poprostu wyświadczyć ci przysługę.