Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1917

 — On? spytała Zuzanna, otwierając oczy i spoglądając naokoło siebie, gdzież on jest?
 — W salonie.
 — Niech wejdzie, a raczej nie, rzekła. Czy brat mój powrócił?
 — Jeszcze nie.
 — Niech Kamil wejdzie do buduaru, a wszedłszy, niech się w nim zamknie.
 Pokojówka uczyniła kilka kroków do wyjścia.
 — Zaczekaj, zaczekaj, rzekła Zuzanna. Natalia zatrzymała się. Pójdź tu, rozkazała.
 Pokojówka przystąpiła.
 Panna de Valgeneuse wyciągnęła rękę, wzięła ręczne lusterko stojące na nocnym stoliku, przejrzała się i nie zwracając oczu na pokojówkę.
 — Jak ja wyglądam dziś z rana, Natalio? zapytała tonem omdlewającym.
 — Pięknie, tak jak wczoraj, onegdaj, jak zawsze, odpowiedziała.
 — Bądź ze mną szczera, Natalio; powiedz, czy nie uważasz, że jestem nieco zmęczoną?
 — Nieco bladą, istotnie, ale i lilie są blade, a nikt im przecie bladości ich nie zarzuca.
 — A więc, skoro nie uważasz, żebym była zbyt brzydką, to jak ci mówiłam, wpuść Kamila do buduaru.
 Natalia wyszła.
 Zuzanna wstała leniwo, wdziała pończochy z różowego jedwabiu, wsunęła nogi w atłasowe błękitne pantofelki wyszywane złotem, zarzuciła wielką suknię kaszmirową ściśniętą w pasie sznurem, zawiązała włosy na tyle głowy, rzuciła okiem w stojące zwierciadło, by zapewnić się o całości tak, jak się zapewniła o twarzy, i przeszła do buduaru, w którym Natalia, jako doświadczona kobieta, stłumiła światło, spuszczając potrójne firanki: gazowe, muślinowe i adamaszkowe.
 — Kamilu! zawołała, rozpoznając raczej sercem niż oczyma Kamila de Rozan, siedzącego na kozetce w głębi buduaru.
 — Tak, to ja, droga Zuzanno, odpowiedział zrywając się. I przyjął ją w objęcia.
 — Nie pocałujesz mnie? rzekła, zarzucając mu oba ramiona na szyję.