Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1919

 — Zdawało mi się, że Loredan, to nietylko twój brat, ale i twój przyjaciel, Zuzanno.
 — Loredan! zawołała dziewica, czy to o nim masz mówić?
 — O nim, wyraził Kamil skinieniem głowy, tak jak gdyby usta jego nie chciały mówić.
 — A tak! mówiła Zuzanna, to chodzi o pojedynek Loredana, wiem wszystko.
 — Jakto! wiesz wszystko? zapytał młodzieniec osłupiały.
 — Tak jest, wiem, że on obraził pana de Marande w izbie parów i że ma się bić dziś albo jutro. Ale, dodała z uśmiechem, żal mi pana de Marande.
 — Zuzanno! rzekł kreol głosem cichym, czy ty tyle tylko wiesz?
 — Tyle.
 — Więc nie wiesz wszystkiego.
 Zuzanna spojrzała na kochanka niespokojnie.
 — Oni się bili, dodał Kamil.
 — Już?
 — Już.
 — I co?
 — Otóż Loredan...
 Kamil zatrzymał się bojąc się dokończyć.
 — Loredan jest raniony? zawołała Zuzanna.
 Kamil nic nie odpowiedział.
 — Zabity? zapytała dziewica.
 — Niestety!...
 — Niepodobna!
 Kamil spuścił głowę na znak potwierdzenia.
 Zuzanna wydała okrzyk, w którym było więcej złości niż boleści i upadła na kozetkę.
 Kamil zadzwonił na Natalję, i w kilka sekund połączone ich usiłowania zdołały ją otrzeźwić. Wtedy dziewica odprawiła Natalję, i padając na ręce Kamila, płakała obficie.
 Niebawem do drzwi zapukał lokaj. Uprzedzony przez stangreta, spieszył zawiadomić kreola, że ciało Loredana przyjechało do pałacu.
 W tej chwili i Natalja też ukazała się w sypialni Zuzanny.
 Kamil zaprowadził Zuzannę na kozetkę, pobiegł do Natalji i dał jej rozkaz pocichu.
 — Co mówisz pocichu, Kamilu? zapytała go Zuzanna.
 — Pozwól chwilkę, moja najdroższa, odpowiedział Kamil.