Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1926

dało raczej na bawidełko kobiece, niż na broń zabójczą; a jednakże dreszczby przeszedł na widok błyskawic iskrzących się w jej oczach, gdy patrzyła na ostrze, i trudnoby odgadnąć wtedy, które promienie były ostrzejsze, puginału, czy też jej oczu? Obejrzawszy sztylet z równą uwagą jak pistolety, położyła go na stole, ściągnęła brwi, a zagłębiając się w kanapkę, złożyła ręce na piersiach i pogrążyła się w myślach. Zostawała tak z dziesięć minut, gdy posłyszała chód dobrze sobie znany, w korytarzu prowadzącym do sypialnego pokoju.
 — To on, powiedziała.
 I z szybkością myśli wyciągnęła szufladkę od stolika, wrzuciła pistolety i puginał, zasunęła, zamknęła na kluczyk i skryła go w kieszeń od sukni. Powstała prędko, Kamil wszedł.
 — To ja, wyrzekł. Jakto! tyś jeszcze nie w łóżku, o tej godzinie, pieszczotko?
 — Nie, odparła zimno pani de Rozan.
 — Ależ to już pierwsza godzina, moje dziecko kochane, powiedział Kamil, całując ją w czoło.
 — Wiem o tem, odrzekła tym samym tonem.
 — Wychodziłaś więc? zapytał Kamil, rzucając płaszcz na krzesełko.
 — Nie wychodziłam, odparła krótko pani de Rozan.
 — Więc miałaś gości?
 — Nikogo nie było.
 — I czuwałaś aż dotąd?
 — Jak widzisz.
 — Cóżeś robiła?
 — Czekałam na ciebie.
 — To nie w twoim zwyczaju.
 — Jeśli zwyczaje są złe, to trzeba je zmienić.
 — O! jakimże tragicznym głosem mówisz! zawołał Kamil, poczynając się rozbierać.
 Pani de Rozan nic nie powiedziawszy siadła znów na kanapie.
 — No jakże, zapytał Kamil, nie kładziesz się?
 — Nie, muszę z tobą pomówić, rzekła kreolka głosem ponurym.
 — Do licha! musi to być rzecz bardzo smutna, kiedy mi ją zapowiadasz w taki sposób?
 — Bardzo smutna.