Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1931

 — Chcę ci zawierzyć.
 — A! jak to dobrze, zawołał Kamil, wyciągając ręce.
 — Poczekaj, Kamilu, chcę ci zawierzyć, ale potrzeba mi pewnego dowodu.
 — Jednego?
 — Wyjedzmy ztąd?
 — Jakto, wyjedzmy? zawołał Kamil zdziwiony, dlaczego mamy wyjechać?
 — Bo nieuczciwie jest dać się tak łudzić pannie de Valgeneuse. Ona cię kocha, powiadasz: więc ma nadzieję, ty jej nie kochasz więc cierpi. Nadzieja i cierpienie; dla zniszczenia obojga jeden jest tylko sposób, odjazd.
 Kamil próbował żartować.
 — Przypuszczam, iż odjazd stałby się rozwiązaniem, powiedział, widzimy tego dowody w rozlicznych komedjach; potrzeba jeszcze wiedzieć dokąd mamy jechać.
 — Tam, gdzie nas kochają, Kamilu; miejsce, gdzie nas kochają, to prawdziwa ojczyzna. Dokąd zechcesz pojadę, o sto mil od Francji, o tysiąc mil od Francji tylko jedźmy.
 — Zapewne, odparł Kamil, i byłbym ci nawet sam zaprojektował oddawna podróż do Włoch lub Hiszpanii, gdybym się był nie obawiał wymówek.
 — Wymówek, odemnie?
 — Tak jest. Rozważ tylko. Ja, który całemi laty, przebywałem w Paryżu, nie mam naprawdę tak dalece co w nim widzieć, mówiłem sobie, lecz ona, moja biedna Dolores, która, jak wszystkie młode dziewczęta z naszych stron, tak długo pieściła się słodkiem marzeniem: widzieć Paryż i umrzeć, czyż nie przebudzę jej gwałtownie, nim jej marzenie się spełni?
 — Jeżeli ten wzgląd powstrzymywał cię jedynie, Kamilu, niechaj nic już nie opóźnia naszego wyjazdu; widziałam Paryż i wszystko com chciała widzieć.
 — Dobrze więc, niech tak będzie, rzekł Kamil, pojedziemy.
 — Kiedy?
 — Ależ, kiedy zechcesz.
 — Jedzmy tedy jutro.
 — O! wykrzyknął osłupiały amerykanin, jutro?
 — Bez wątpienia, ponieważ nic cię nie zatrzymuje w Paryżu, prócz obawy zbudzenia mnie z mojego snu.
 — Nie, nie, powiedział Kamil, jak to łatwo powiedzieć.