Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1968

 — Jeszcze słówko, wyrzekł tenże.
 Ksiądz skłonił się.
 — Jak jesteś z margrabiną de la Tournelle?
 — Bardzo dobrze, ekscelencjo.
 — A z hrabią Rapptem?
 — Jak najgorzej.
 — Tym sposobem nie masz żadnej przyczyny, ani żadnej chęci stać się dlań przyjemnym?
 — Żadnej, ekscelencjo, przeciwnie.
 — I gdyby nieuniknione nieszczęście miało spaść na kogo, to wołałbyś, żeby spadło na niego raczej, niż na kogo innego!
 — A! zawołał ksiądz, którego twarz zarumieniła się z radości, rozumiem teraz.
 — Milczenie, mości księże! nie masz potrzeby wiedzieć o tem.
 — Nim tydzień upłynie, wasza ekscelencja otrzyma świeże wieści. Gdzie mam adresować?
 — Do Rzymu, przy ulicy Umilta.
 — Dziękuję, ekscelencjo, i niechaj Bóg prowadzi cię w podróży!
 — Dziękuję, mości księże; choć życzenie niepewne, intencja wszelakoż jest dobra.
 Ksiądz skłonił się i wyszedł skrytemi drzwiczkami.
 A wracając do salonu, monsignor Coletti zastał tam margrabinę de la Tournelle.
 Stara dewotka przyszła pożegnać się ostatecznie ze swym spowiednikiem.
 Ten zaś, ukończywszy wszystko, co miał do załatwienia w Paryżu, i któremu chodziło o to, żeby go jaknajprędzej opuścić, miał jeden środek celem skrócenia łzawej sceny, jaką przyszła mu wyprawić stara margrabina, i już miał go użyć, gdy lokaj margrabiny wszedł z całym pospiechem i oznajmił, że marszałkowa de Lamothe-Houdan dostała tak gwałtownego ataku nerwów, iż obawiają się, ażeby nie umarła podczas napadu.
 — Margrabino, wyrzekł monsignor Coletti, czy słyszysz, nie ma chwili do stracenia.
 — Biegnę do mojej bratowej! zawołała margrabina, podnosząc się szybko.
 — Mylisz się, podjął prałat, wstrzymując ją, toż nie do księżnej biedź należy?