Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1972

 — Czy próbowałaś naprawić twój błąd?
 — Tak.
 — W jaki sposób?
 — Przez żal.
 — To wiele, ale niedosyć, potrzeba zadość uczynienia więcej budującego.
 — Powiedz mi jakiego?
 — Gdy człowiek co ukradnie, podjął po chwili rozmyślania ksiądz, czy sądzisz, że żal jego równoważy zwrot skradzionego przedmiotu?
 — Nie, powiedziała marszałkowa, nie rozumiejąc do czego ksiądz zmierza.
 — A więc jest na twe błędy, kochana siostro, środek zadość uczynienia, analogiczny zwrotowi ukradzionej rzeczy.
 — Co chcesz, księże, przez to powiedzieć?
 — O kradłaś honor twojego małżonka; w braku restytucji niemożebnej, wyznanie otwarte, prawe, szczere twojej winy, równoważy w takim razie zwrot.
 — Jakto, co! zawołała marszałkowa.
 Ale zatrzymała się nagle, jakby się obawiała usłyszeć swój głos. Podniosła się w połowie i zwracając głowę w stronę księdza, patrzyła się z taką siłą, iż ten, którego system nerwowy nie był przecież bardzo wrażliwy, zadrżał mimowoli.
 — Drżysz, mości księże? wyrzekła, spoglądając wciąż na niego z tą samą pewnością.
 — Zapewne! moja siostro! odpowiedział bardzo zmieszany ksiądz Bouquemont.
 — Ty sam drżysz, mości księże, na myśl tak strasznego zadość uczynienia, ciągnęła dalej wzruszona.
 — Dlatego, że w istocie, moja siostro, rozważając następstwa, jakie może przynieść podobne wyznanie, czuję się żywo wzruszony współczuciem dla ciebie.
 — To więc ze względu na mnie jedynie niepokoisz się, mości księże?
 — Najpewniej, moja siostro.
 — To dobrze, rzekła księżna po chwilce namysłu, nie mówmy już o tem i wróćmy do aktu zadość uczynienia, jaki mi księże przedstawiłeś.
 Biedna kobieta nigdy jeszcze tyle nie mówiła, zatrzymała się chwilę jakby wyczerpana, a krople potu zlały jej czoło.