Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1976

 — Nie, panie marszałku, odparła księżna, usnę już tylko snem wiecznym, a przed śmiercią mam ci zrobić zwierzenie.
 — Nie, zaprzeczył znów marszałek, nie, Rino, ty nie umrzesz; zadanie twoje jeszcze nie skończone na ziemi, moje dziecko; nie powinniśmy umierać, póki nasze dzieło nieskończone. Mała Pszczółka potrzebuje jeszcze twoich starań.
 — Pszczółka! szepnęła umierająca ze drżeniem.
 — Tak, ciągnął dalej pan de Lamothe-Houdan, dzięki tobie, ona ma się lepiej teraz; dzięki twoim doskonałym radom, życie kochanego dziecka naszego jest prawie ocalone. Nie zostawisz dzieła swego rozpoczętem, moja kochana Rino, a wtedy, gdy Bóg powoła cię do siebie, nie odejdziesz sama, bo i nademną się zlituje i zabierze razem.
 — Panie marszałku, mówiła księżna, której dobroć męża łzy rozczulenia wyciskała z oczu, jestem niegodną twego uczucia, i dlatego właśnie błagam cię, byś mnie wysłuchał.
 — Nie, Rino, nie będę nic słuchał, nie chcę nic słuchać. Śpij spokojnie, moje dziecię i niech Bóg czuwa nad twoim snem!
 Łzy które spływały od jakiegoś czasu z oczu księżnej, trysnęły tak obficie, iż zrosiły rękę, w której marszałek trzymał rękę żony.
 — Ty płaczesz, Rino moja! wyrzekł wzruszonym głosem, może masz jakie zmartwienie, którego ci mógłbym ulżyć?
 — Tak, odpowiedziała umierająca, wielkie zmartwienie, głęboką boleść.
 — Mów więc, moja duszo!
 — Przedewszystkiem, panie marszałku, rzekła księżna wysuwając rękę z dłoni męża i wyciągając złoty kluczyk na piersiach wiszący, weź ten kluczyk i otwórz moje biurko. Wysuń drugą szufladkę, mówiła dalej pani de Lamothe-Houdan.
 — Już, odrzekł marszałek.
 — Musi tam być paczka listów związana czarną wstążką.
 — Oto jest, powiedział marszałek, podejmując paczkę i ukazując ją księżnie.
 — Weź ją i usiądź przy mnie.
 Marszałek wykonał rozkaz.
 — Ta paczka listów zawiera moją spowiedź, rzekła biedna kobieta.