Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1985

 — Czy znasz to pismo? zapytał pokazując hrabiemu Rappt paczkę listów.
 Hrabia wziął listy, obejrzał je i zbladł.
 — Czy znasz to pismo? powtórzył pan de Lamothe-Houdan.
 Hrabia Rappt zbladł jak śmierć i spuścił głowę.
 — A więc, ciągnął dalej marszałek, uznajesz się za autora tych listów?
 — Tak! odpowiedział głucho hrabia.
 — A więc księżniczka Regina jest twoją córką? Hrabia skrył twarz w rękach, możnaby powiedzieć, że chce uniknąć piorunu, który od czasu wejścia jego do śmiertelnego pokoju ryczał mu nad głową.
 — A więc, mówił dalej marszałek de Lamothe-Houdan, który, zdawało się, że nie potrafi wymówić tych słów, więc twoja córka... jest... żoną twoją?
 — Przed Bogiem pozostała moją córką, panie marszałku, zawołał żywo hrabia.
 — Zdrajco! nędzniku! szeptał marszałek. Nędzarz, którego wyciągnąłem z kału, którego dobrodziejstwy obsypałem, któremu uczciwie podawałem rękę przez dwadzieścia lat, wchodzi do składu mojej rodziny, jako uczciwy człowiek, a przez dwadzieścia lat okrada mnie, jak złodziej! Nędzniku! czyż żaden lęk, żadna zgryzota nigdy nie odezwały się w twem sercu! Twoja dusza jest więc zgniłem śmietniskiem, gdzie powietrze czyste nigdy nie wniknęło! Zdrajco! Złodzieju mego dobra! Zabójco mojego szczęścia! I czyż nigdy nie przyszła ci myśl, że mogę o wszystkiem się dowiedzieć i że mogę zażądać od ciebie straszliwego rachunku z twoich dwudziestoletnich kłamstw i nikczemności!
 — Panie marszałku! jąkał hrabia Rappt.
 — Cicho bądź, nędzniku! wyrzekł twardo pan de Lamothe-Houdan, i słuchaj mnie od początku do końca. Wszak ja nauczyłem cię trzymać pałasz?
 Hrabia nic nie odpowiedział.
 — Ja, czy nie ja? zapytał starzec.
 — Ty, panie, odpowiedział hrabia.
 — Wiesz tedy, w jaki sposób, ciągnął dalej urywanym głosem marszałek, mogę się nim posłużyć?
 — Panie marszałku! przerwał hrabia.
 — Cicho bądź, powiadam ci! Mogę cię więc zabić?