Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1987

zgrozą przejęty, ujrzał, jak prawa ręka zmarłej podniosła się w górę, trzymając koniec prześcieradła.
 Cofnął się przerażony.
 W tejże chwili cień jakiś stanął przed nim.
 — Czego tu chcesz? Zadrżał, poznając głos księżniczki Riny.
 — Nic! ostro odpowiedział, rzucając strasznym wzrokiem na księżniczkę.
 I wyszedł nagle, zostawiając biedną Rinę między trupem matki a nieruchomem ciałem marszałka de Lamothe-Houdan.
 Księżniczka zadzwoniła, weszła Gruska, a za nią lokaj marszałka.
 Ocucono starca i przeniesiono do sypialni, gdzie za staraniem lekarza spiesznie przybyłego, przyszedł wkrótce do życia.
 Spojrzał naokoło siebie, mówiąc:
 — Gdzie on jest?
 — Kto, mój ojcze? spytała księżniczka.
 Ten wyraz, ojcze, jakim mianowała go Regina, przejął marszałka dreszczem.
 — Twój mąż, wymówił z wysileniem, hrabia Rappt.
 — Czy chcesz z nim mówić? spytała księżniczka.
 — Tak, odpowiedział pan de Lamothe-Houdan.
 — Przyślę ci go ojcze, skoro tylko będziesz się miał lepiej.
 — Czuję się zupełnie dobrze, wyrzekł marszałek, podnosząc się i prostując dumnie.
 — Przyślę ci go, mój ojcze, powiedziała księżniczka, usiłując odgadnąć w oczach starca, co może mieć za interes w tej chwili do hrabiego Rappta.
 Wyszła z sypialni, a w parę minut potem ukazał się hrabia Rappt.
 — Chcesz pan ze mną mówić? powiedział sucho.
 — Tak, odrzekł krótko marszałek. Uniosłem się przed chwilą przeciwko tobie w pogróżkach i niepotrzebnej gwałtowności, miałem ci tylko jedno słowo powiedzieć i tego słowa właśnie nie powiedziałem.
 — Jestem na rozkazy, panie marszałku, odrzekł hrabia.
 — Czy raczysz bić się ze mną? powiedział wzgardliwie starzec.
 — Tak, odparł z postanowieniem hrabia.
 — Na szpady, naturalnie?