Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1988

 — Na szpady.
 — Bez świadków?
 — Bez świadków, panie marszałku.
 — Tu, w ogrodzie?
 — Gdzie się panu podoba, marszałku.
 Marszałek rzucił surowem spojrzeniem na hrabiego.
 — Bardzoś prędko zmienił postanowienie, powiedział.
 — Rozważyłem, panie marszałku, iż odmowa moja byłaby nową zniewagą, odpowiedział hrabia.
 — Może mi uczynisz zniewagę i nie będziesz się bronił?
 — Będę się bronił, panie marszałku, przysięgam, dodał.
 — Według upodobania, panie. Lecz czy będziesz bronił się, czy nie, ja cię nie myślę oszczędzać.
 — Niech się wola Boska spełni! wyrzekł obłudnie hrabia, wznosząc oczy w górę z namaszczeniem, któregoby mu ksiądz Bouquemont pozazdrościł.
 — Co do dnia, podjął znów marszałek, może być dzień pogrzebu pani marszałkowej. Przeczekamy obrzęd żałobny, i z powrotem zejdziemy się w narożnej altance. Bądź więc gotów na ten czas.
 — Będę gotów, panie marszałku.
 — Dobrze! kiwnął głową pan de Lamothe-Houdan, odwracając się plecami do hrabiego.
 — Czy już nie masz nic więcej do powiedzenia, panie marszałku, spytał tenże.
 — Nic! odpowiedział starzec. Możesz odejść.
 Hrabia skłonił się z uszanowaniem i wyszedł.
 Na progu drzwi ujrzał księżniczkę Reginę.
 — Ty tu? zawołał.
 — Tak! rzekła po cichu księżniczka. Słuchałam, słyszałam, wiem wszystko! Będziesz się pan bił z marszałkiem?
 — W samej rzeczy, odparł hrabia chłodno.
 — Zabijesz tego starca, mówiła dalej Regina.
 — Być może, odrzekł hrabia.
 — Jesteś nikczemnikiem! zawołała księżniczka.
 — Większym nikczemnikiem aniżeli sądzisz, księżniczko, bo mam zamiar przed pojedynkiem zawiadomić go o tem, czego nie wie.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? spytała przerażona księżniczka.
 — Pójdź do siebie, a powiem ci, wyrzekł hrabia Rappt,