Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1995

 — Napiszę zaraz po twojem odejściu.
 — Nie, odparł hrabia gniewnie, nie byłbym spokojny. Napisz mu te słowa: „Nieomieszkaj za nic w świecie przyjść jutro“. Dasz mi list, a ja podejmuję się reszty.
 Księżniczka Regina spojrzała na niego z rodzajem przestrachu.
 — Nigdy! zawołała.
 — Dobrze! powiedział hrabia, zwracając się po drugi raz w stronę drzwi, wiem, co mi pozostaje do zrobienia.
 — Panie! zawołała biedna kobieta, zrozumiawszy myśl jego, napiszę.
 — To co innego! mruknął głucho hrabia, któremu oczy zaświeciły radością złowrogą.
 Księżniczka wzięła ćwiartkę papieru, napisała słowa podyktowane przez hrabiego, włożyła list w kopertę nie pieczętując i dała mu go, mówiąc:
 — Jeżeli zdrada ukrywa się pod tem, biada ci panie hrabio!
 — Jesteś dzieckiem, Regino, powiedział hrabia Rappt, biorąc list, gdy ja zajmuję się twem szczęściem, ty zanadto zapominasz, że jestem twoim ojcem.
 Hrabia wyszedł skłoniwszy się z szacunkiem księżniczce, lecz zaledwie drzwi zamknął za sobą, biedna Regina tonąc we łzach i składając ręce do bolesnej modlitwy, zawołała:
 — O! moja biedna matko, moja biedna matko!

Koniec tomu siedmnastego.