Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/20

 — Zgoda, rzekł Petrus, będziemy mieli i powietrze otworzywszy okno.
 — Gdzie panowie każą ustawić stół? zapytał chłopiec.
 — Tam! rzekł Jan Robert, wskazując palcem w stronę sali przeciwległą miejscu, w którem siedzieli goście, jakich zastali.
 Komnata była tak nizka, że trzeba było z konieczności zdjąć kapelusz przy wejściu; a po zdjęciu nawet kapelusza, Jan Robert, najwyższy z trzech towarzyszów, głową dotykał stropu.
 — Co panowie rozkażą? zapytał chłopiec.
 — Sześć tuzinów ostryg, sześć kotletów baranich i jeden omlet, odpowiedział Petrus.
 — A ile butelek?
 — Trzy butelki najlepszego chablis, z wodą salcerską, jeżeli jest w zakładzie.
 Na to zamówienie, które o milę trąciło arystokracją, jeden z pięciu pierwszych biesiadników odwrócił się ku nowo przybyłym.
 — Ho!... ho!... rzekł do swoich, najlepszego chablis i wody salcerskiej! widzę, mamy do czynienia z wykwintnisiami.
 — Z synami wielkich rodzin! odpowiedział drugi.
 — Albo z obywatelami wysokiej komory! dodał trzeci.
 I pijący kwintet począł się śmiać.
 Ponieważ nowoczesne romanse i „Pamiętniki Vidoqua“, jeszcze nie były oswoiły ludzi lepszego towarzystwa z terminami złodziejskiemi, przeto nasi trzej awanturnicy nie zrozumieli, że ich po prostu nazwano złodziejami, mało też zwracali uwagę na śmiechy, jakie poszły w ślad za tą zniewagą.
 Jan Robert złożył już płaszcz swój na krześle, a laskę postawił w kąciku przy oknie.
 Chłopiec znowu gotował się wyjść, by zamówić żądaną wieczerzę, kiedy ten z pięciu biesiadników, który odezwał się najpierwszy i nazwał młodzieńców naszych wykwintnisiami, zatrzymał go za fartuch.
 — I cóż? zapytał go.
 — Jakto, cóż? odpowiedział chłopiec.
 — Przecieżeśmy ci kazali przynieść karty.
 — Tak.
 — Czemuż więc nie przyniosłeś?