Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/200

 — Cóż więc panie myślicie z nią robić; nie może przecie zostawać w tej śmiertelnej komnacie! Trzebaby ją ztamtąd wyprowadzić.
 — Oddałabym wprawdzie mój pokój, rzekła sąsiadka, ale cóż, kiedy mamy jedno tylko łóżko... A wreszcie, dodała poczciwa kobieta, jakby mówiąc sama do siebie, mogę posłać mojego spać na strych, a sama prześpię się i na krześle.
 Te poświęcenia dla nieznajomych są wyłączną właściwością pewnych niewiast z klasy rzemieślniczej; kobieta z ludu ofiaruje swój obiad, izbę, z większą bezinteresownością, niż sklepikarz szklankę wody. Niech boleść moralna lub fizyczna przyzwie ją ku pomocy, niech to będzie człowiek konający lub w rozpaczy, kobieta z ludu ofiaruje starania, pociechy, pomoc wszelkiej natury z taką szlachetnością i abnegacją, że to wprawia w podziw filozofa i badacza.
 — Nie, odrzekł Kolomban, uczyńmy lepiej; przeciągnijmy łóżko panienki do mojego pokoju, a moje do jej alkowy; potem idź pani po księdza, by czuwał nad umarłą, a ja pójdę po lekarza dla niej.
 Sąsiadka zdawała się wahać.
 — I cóż? zapytał Kolomban.
 — To, że ja wołałabym pójść po lekarza, a pan, żebyś poszedł po księdza.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że ta dobra pani umarła nagle.
 — Tak, niestety! bardzo nagle.
 — A tem samem, umarła... pan rozumiesz?
 — Nie, nie rozumiem.
 — Umarła bez spowiedzi.
 — Ależ pani sama przyznajesz, że to była święta.
 — Tak, ale ksiądz... ksiądz nie tak to uważa.
 — Jakto! ksiądz odmówiłby modlitw nad umarłą?
 — Nad umarłą, która się nie spowiadała... możnaby pójść o zakład.
 — Dobrze... Idź-żeż pani po lekarza, a ja postaram się o księdza.
 — O! lekarz mieszka niedaleko, to prawie naprzeciwko.
 — Prosiłbym tylko kogoś, coby zaniósł list na ulicę Pot-de Fer.
 — Daj pan, znajdę kogo takiego.