Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2001

szufladę i wyjął z niej pistolety. Obejrzał je, opatrzył zamki, i przekonawszy się że są nabite:
 — Dobrze, powiedział, kładąc je w to samo miejsce i zasuwając szufladę.
 Tylko co spuścił klapę od biurka, usłyszał jak ktoś zapukał z lekka po trzykroć.
 — Proszę wejść, powiedział.
 Bordier wszedł.
 — Siadajmy, Bordier, wyrzekł hrabia, mamy do pomówienia o rzeczach ważnych.
 — Czyś pan nie słaby, panie hrabio? zapytał Bordier, widząc zmienioną twarz hrabiego.
 — Nie, Bordier. Wiesz pewnie, co zaszło tej nocy i nie powinieneś się dziwić, że po takim wypadku nie jestem w zwykłem usposobieniu.
 — Dowiedziałem się w samej rzeczy, panie hrabio, z wielkiem mojem zdziwieniem i żalem, o śmierci pani marszałkowej de Lamothe-Houdan.
 — W tym też właśnie przedmiocie chcę się z tobą rozmówić, Bordier. Dla przyczyn, których nie potrzebuję ci wyłuszczać, bić się będę jutro.
 — Ty, panie hrabio? zawołał przerażony sekretarz.
 — Nie inaczej, ja i nie ma się tem co tak dalece przerażać; znasz mnie i wiesz czy umiem bronić mego życia. To też nietylko o pojedynku chcę z tobą pomówić, ale o skutkach, jakie mogą ztąd wyniknąć. Ze spostrzeżeń, jakie zrobiłem, obawiam się zasadzki; potrzebuję twego poparcia i obecności, żeby nie zginąć.
 — Mów, panie hrabio, wiesz, że moje życie do ciebie należy.
 — Nigdym o tem nie wątpił, Bordier; lecz przedewszystkiem, dodał, biorąc z biurka arkusz papieru, oto twoja nominacja na prefekta; otrzymałem ją dziś wieczorem.
 Twarz przyszłego prefekta w jednej chwili zajaśniała a oczy zabłysły radością.
 — O! panie hrabio! wyjąkał, ileż wdzięczności winien ci jestem i jakim sposobem zdołam się kiedykolwiek uiścić...
 — Powiem ci. Znasz pana Petrusa Herbela?
 — Znam, panie hrabio.
 — Potrzeba mi człowieka pewnego, żeby mu zaniósł ten list, liczyłem na ciebie.