Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2017

 — Chodź, wyrzekł, jąkając pan de Lamothe Houdan, jak tylko spostrzegł księżniczkę, i przebacz mi moją cierpkość. Byłem przed chwilą okrutnym względem ciebie. Przebacz moje dziecię, jestem nieszczęśliwy! Czy chcesz mnie pocałować?
 — Mój ojcze! zawołała przez przyzwyczajenie księżniczka Regina, poświęcę życie, abyś zapomniał wszystkich boleści twoich.
 — Życie twoje krótkoby trwało, biedne dziecię, gdybyś je chciała według mego mierzyć, powiedział starzec poruszając głową, widzisz przecie, że pozostaje mi zaledwie kilka godzin.
 — Nie mów tego, ojcze! zawołała młoda kobieta.
 Salvator spojrzał na nią z wyrazem: „Nie miej żadnej nadziei.“
 Regina zadrżała i schyliła głowę, żeby ukryć łzy.
 Starzec dał znak Salvatorowi, żeby się zbliżył, bo wzrok począł mu się mieszać.
 — Daj mi, wyrzekł głosem tak słabym, że zaledwie można go było słyszeć, to, co potrzeba do pisania.
 Młody człowiek przysunął stół, wyjął z teki arkusz papieru, a maczając pióro w kałamarzu, podał je marszałkowi.
 Pan de Lamothe-Houdan zwrócił się do księżniczki i spoglądając na nią z nadzwyczajną słodyczą, rzekł ojcowskim głosem:
 — Tego młodzieńca, na którego pan Rappt nastawił sidła, kochasz zapewne, moje dziecię?
 — Tak, odpowiedziała, rumieniąc się księżniczka.
 — Weź błogosławieństwo od starca. Bądź szczęśliwą moja córko! Następnie, zwracając się do Salvatora i wyciągając doń rękę: Naraziłeś życie, wyrzekł, żeby ocalić życie twego przyjaciela. Jesteś godnym synem twojego ojca, przyjmij podziękę uczciwego człowieka!
 W tej chwili twarz marszałka zrobiła się purpurową, oczy krwią zaszły.
 — Prędko, prędko, papieru!
 Pan de Lamothe-Houdan przysunął się do stołu i napisał ręką pewniejszą, niż to można było przypuścić, następujące wyrazy:
 „Niechaj nikogo nie obwiniają o śmierć hrabiego Rappta; ja to bowiem zabiłem go dziś wieczorem o godzinie dzie-