siątej w moim ogrodzie, by ukarać za zniewagę, dla zmazania której zmusiłem go do stawienia się na pojedynek,
Możnaby rzec, iż śmierć czekała, aż ten ostatni czyn zacnego człowieka dokonanym będzie. Zaledwie podpisał, gdy nagle podniósł się jak podniesiony sprężyną, wydał straszny, ostatni krzyk konania i opadł napowrót rażony apopleksją.
Nazajutrz wszystkie ministerjalne dzienniki ogłosiły, iż boleść po stracie żony zaprowadziła marszałka do grobu.
Pochowano ich oboje jednego dnia, na jednym cmentarzu i w jednym grobie.
Co się tycze hrabiego Rappta, wskutek prośby podanej do króla przez marszałka de Lamothe-Houdan, a dołączonej do jego testamentu, ciało jego poprowadzone zostało do Węgier i pogrzebane w wiosce Rappt, miejscu jego urodzenia, i od której też on przybrał nazwisko.
Chociażby ktoś pomówił nas, że jesteśmy przeciwni zdaniu powszechnemu, my utrzymujemy, że najlepszym rządem jest ten, gdzie można obejść się bez ministrów.
Ludzie naszego wieku, którzy obecni byli utarczkom politycznym, intrygom ministerjalnym w końcu roku 1827, jeżeli tylko zatrzymali choć trochę w pamięci ostatnie tchnienia Restauracji, podzielają nasze zdanie, nie wątpimy o tem.
Widząc ogłoszenie w dziennikach z dnia 26. grudnia, iż pan Chabriol odjeżdża do Bretanji, wszyscy sądzili, że gabinet został ustanowiony i ze strachem oczekiwano umieszczenia wiadomości tej w Monitorze. Mówimy, ze strachem, albowiem od czasu rozruchów z 19 i 20 listopada cały Paryż pogrążony był w osłupieniu, a upadek ministra Villela, który zadawalniał nienawiść ogólną, nie mógł wszelakoż rzucić zapomnienia na przeszłość. Wszystkie stronnictwa były w poruszeniu, a powstało nowe, które z daleka wołało na księcia Orleanu, żeby był opiekunem Francji i żeby tym sposobem zbawił monarchję.
