Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2025

stolica wrzeć nie przestanie, umieścić cię w miejscu pewnem, gdziebyś mógł spokojnie wejść w siebie, oddając się rozmyślaniu.
 — A! dobry panie! zawołał Avoine, rzucając się do nóg Jackala; przed Bogiem Wszechmogącym przysięgam, że nigdy już noga moja nie postanie w Montrouge.
 — Zapóźno, powiedział pan Jackal, wstając i pociągając za guzik od dzwonka.
 — Przebaczenia! dobry panie! przebaczenia! ryczał Avoiney płacząc rzewnemi łzami.
 Gołąbek ukazał się.
 — Przebaczenia! powtarzał Avoine, drżąc na widok odrażającego agenta.
 — Zapóźno, wyrzekł surowo pan Jackal, podnieś się i idź za tym człowiekiem.
 Avoine, widząc rozgniewaną twarz pana Jackala i zrozumiawszy, że nic nie wskóra, poszedł za agentem, skrzyżowawszy ręce na piersiach, żeby sobie nadać postawę męczennika.
 Avoine wyszedł, pan Jackal zadzwonił znowu.
 Woźny ukazał się, oznajmiając Carmagnola.
 — Niech wejdzie, powiedział pan Jackal.
 Prowansalczyk wbiegł raczej niż wszedł do gabinetu.
 — Jestem do usług, czego żąda odemnie mój pan? wyrzekł flecikowym głosem.
 — Nic nadzwyczajnego, Carmagnole, odparł pan Jackal. Ile zwyczajnych kradzieży masz sobie do wyrzucenia?
 — Trzydzieści cztery, prawie tyle ile mam lat, odpowiedział wesoło Carmagnole.
 — A kradzieży zawikłanych, chcę powiedzieć z wyłamaniem drzwi?
 — Dwanaście, tyle, ile miesięcy w roku, odrzekł marsylczyk tym samym tonem.
 — A usiłowań zabójstwa?
 — Siedm, tyle, ile dni w tygodniu.
 — Zasłużyłeś więc, powiedział, przebiegając myślą wszystko to pan Jackal, trzydzieści cztery razy na więzienie, dwanaście razy na galery, a siedm razy na ścięcie na placu Gréve. Razem wziąwszy, pięćdziesiąt trzy wyroki mniej lub więcej potępiające. Czy taki twój rachunek?
 — Taki sam, odrzekł niedbale Carmagnole.
 — Otóż, mój przyjacielu, awantury twoje poczynają