Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2028

 — Który z nich jest niecierpliwszy? zapytał pan Jackal.
 — Obaj są niecierpliwi, odparł woźny.
 — Niechaj więc wejdą obadwa.
 Woźny wyszedł, ale wrócił wkrótce, prowadząc przed sobą Papillona i Brin-d’Acier.
 Brin-d’Acier był olbrzym; Papillon karzeł. Papillon drobny i bez zarostu; Brin-d’Acier krzepki i miał wąsy bezmiernej długości. Nakoniec, dla dopełnienia sprzeczności, Brin-d’Acier był melancholijny jak Avoine, a Papillon wesoły jak Carmagnole.
 Pospieszmy powiedzieć, że Brin-d’Acier pochodził z Alzacji a Papillon z Girondy.
 Pierwszy skłonił się przed panem Jackalem, drugi wykonał coś w rodzaju skoku akrobatycznego raczej, niżeli ukłonu.
 Pan Jackal uśmiechnął się nieznacznie, przypatrując się temu dębowi i tej trzcinie.
 — Brin-d’Acier, powiedział, i ty Papillonie, coście robili podczas pamiętnych wieczorów 19 i 20 listopada?
 — Ja, odrzekł Brin-d’Acier, nazwoziłem na ulicę Saint-Denis tyle kamieni i belek, ile mi zlecono nazwozić.
 — Dobrze, odezwał się pan Jackal. A ty, Papillon?
 — Ja, odpowiedział zuchwały Papillon, natłukłem wedle zlecenia jego ekscelencji, wielką część szyb na tejże ulicy.
 — A potem, Brin-d’Acier? ciągnął dalej pan Jackal.
 — Potem z pomocą kilku wiernych przyjaciół, zbudowałem wszystkie barykady przerzynające dzielnicę Bazarową.
 — A ty Papillon?
 — Ja, odpowiedziała osobistość zagadnięta, wyrzuciłem pod nos mieszczanom przechodzącym wszystkie szmermele, jakie mi wasza ekscelencja raczyła powierzyć.
 — Czy to już wszystko? zapytał pan Jackal.
 — Wołałem: „Precz z ministerjum!“ powiedział Brin-d’Acier.
 — A ja: „Precz z jezuitami!“ dodał Papillon.
 — A potem?
 — Odeszliśmy spokojnie, wyrzekł Brin-d’Acier, spoglądając na swego przyjaciela.
 — Tak jak nieszkodliwi ludzie, potwierdził Papillon.
 — Więc tedy, podjął pan Jackal, zwracając się do obu,