Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2039

 — To wiele, zauważyła naiwnie Eliza.
 — Powiedz mi naprzód, wyrzekł Gibassier, jak się nazywa ten przyjaciel, który was odprowadzał.
 — Nie wiem.
 — Opisz mi go.
 — Jest to mały brunet z wąsami.
 — To nie jest opisanie, połowa rodzaju ludzkiego jest małego wzrostu, włosów czarnych i nosi wąsy.
 — Chcę powiedzieć, że mi się zdaje, iż pochodzi z Południa.
 — Z jakiego Południa? z południa Marsylji czy Południa Tulonu? Jest Południe i Południe różniące się kwadransem.
 — Tego ci nie powiem; ubrany był zwyczajnie.
 — Gdzie Gabrjel poznał się z nim.
 — W Niemczech, tak jak mi się zdaje. Wyjechali razem z Moguncji, gdzie jedli obiad w tej samej oberży, a później z Frankfurtu, gdzie robili interesy na współkę.
 — Jakie interesy?
 — Nic nie wiem.
 — Ty wiesz tak mało, kochana przyjaciółko, a ja nie widzę w drobnych objaśnieniach, jakie mi dajesz, żadnej wskazówki, kóraby mogła zaprowadzić nas na trop.
 — Jak więc zrobić?
 — Pozwól mi zastanowić się.
 — Ty go nie podejrzewasz, żeby był zdolnym spędzić noc gdzieindziej?
 — Przeciwnie, droga przyjaciółko, jest to moje najgłębsze przekonanie, gdyż skoro nie był u ciebie, to musiał być gdzieindziej.
 — O! przez to słowo „gdzieindziej“ rozumiem dawne jego kochanki!
 — Co do tego, utrzymuję przeciwnie. Byłoby to najpierw podłością, następnie głupstwem, a Gabrjel nie jest ani głupim ani podłym.
 — To prawda, rzekła Eliza wzdychając, no, ale cóż mam robić?
 — Przecież ci powiadam, że muszę nad tem pomyśleć!
 W samej rzeczy, złoczyńca skrzyżował ręce, zmarszczył brwi, i zamiast patrzeć na swą dawną przyjaciółkę, jak to dotąd czynił, zamknął oczy i patrzał wewnątrz siebie.
 Podczas tego Eliza kręciła młynka palcami i oglądała sypialnią Gibassiera.