Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2053

wałki listu podartego. Przepatrzywszy ściśle popiół ogniska i przekonawszy się, że nie ma tam już więcej, pani de Rozan podniosła znów portjerę i weszła do sypialnego swego pokoju. Po upływie pięciu minut poskładała porządnie wszystkie kawałki papieru i przeczytała bilecik.
 Dwie łzy spłynęły jej po twarzy, łzy wstydu raczej, aniżeli smutku.
 Oszukano ją!
 Siedziała czas jakiś w fotelu z rękami na oczach, płacząc i rozmyślając, Potem podniósłszy się gwałtownie, przebiegła pokój z rękami założonemi, z ściągniętemi brwiami, zatrzymując się co chwila i podnosząc rękę do czoła, jakby dla lepszego myśli zebrania. W ciągu tej gorączkowej przechadzki zatrzymała się, oparła o róg kominka, zmęczona, ale z silnem postanowieniem.
 — Oni nie pojada! zawołała, albo raczej zgniotą mnie kołami swego powozu.
 Zadzwoniła na pannę służącą, która zaraz weszła.
 — Co pani rozkażę? spytała.
 — Co ja rozkażę? odrzekła kreolka ze zdziwieniem. Ale ja nic nie rozkazuję! Dlaczego się pytasz co ja rozkażę.
 — Czy pani nie dzwoniła?
 — W samej rzeczy, dzwoniłam, ale sama już niewiem dlaczego.
 — Czy pani nie chora? zapytała służąca, widząc jej twarz bladą.
 — Nie jestem chorą, odpowiedziała z rodzajem dumy pani de Rozan, nigdy zdrowszą nie byłam.
 — Jeżeli pani ranie nie potrzebuje, to czy mogę odejść?
 — Niepotrzebuję ciebie; to jest... poczekaj chwilę... tak jest, mam się o coś zapytać. Wszak urodziłaś się w Normandji?
 — Tak jest, proszę pani.
 — W którem mieście?
 — W Rouen.
 — Czy to daleko od Paryża?
 — Trzydzieści mil blisko.
 — A do Hawru?
 — Ta sama prawie odległość.
 — Dobrze, możesz odejść.
 — Dlaczego przeszkadzać im odjechać? pomyślała kreolka, czyliż nie we własnem sercu mam najlepszy dowód