Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2055

łości, za tydzień wybieramy się przecie w daleką podróż, a ty potrzebujesz wszystkich sil twoich.
 — Kto wie czy to będzie daleka podróż? powiedziała półgłosem kreolka, jakby do siebie.
 — Ależ ja wiem! odparł Kamil, który nie zrozumiał myśli amerykanki, ja, który cztery czy pięć razy odbywałem podróż z Paryża do Luizjany, i ty sama, która ze mną przebywałaś tę drogę, powinnaś wiedzieć jak długo ona trwa?
 — Kochaliśmy się, Kamilu! odrzekła uśmiechając się gorzko amerykanka, więc podróż wydawała mi się krótką.
 — Postaram się, żeby ci jeszcze krótszą się wydała! powiedział uprzejmie Kamil, całując ją znowu w czoło. Z tem wszystkiem dobranoc ci moje dziecię; nabiegałem się dzień cały, jestem zmęczony i ogromnie spać mi się chce.
 — Dobranoc, Kamilu, rzekła chłodno pani de Rozan.
 Szlachcic amerykański poszedł do swego pokoju, nie zauważywszy wcale pomieszania i bladości żony.
 Nazajutrz z rana kreolka wraz z panną służącą wsiadła do dorożki i kazała się wieźć do księgarni w Palais-Royal, gdzie chciała kupić książkę pocztową. Zapłaciwszy za książkę, wsiadła znów do dorożki i kazała jechać do zakładu gdzie powozy wynajmują. Woźnica zaciął konie i skierował w ulicę Pepiniere.
 — Panie, rzekła kreolka do powoźnika, potrzebuję karety podróżnej.
 — Mam ich kilka w składzie, odpowiedział tenże, czy pani zechce obejrzeć?
 — Niepotrzeba, spuszczam się na pana.
 — Jakiego koloru?
 — Wszystko mi jedno.
 — Na ile osób?
 — Na dwie.
 — Pani potrzebuje karety mocnej?
 — Wszystko mi jedno.
 — Czy to w daleką podróż?
 — Nie, sześćdziesiąt mil.
 — Może pani pilno dostać się na miejsce?
 — Tak jest, bardzo pilno, odrzekła kreolka.
 — Pani potrzebuje bardzo lekkiej karetki, podjął wynajmujący, właśnie mam taką.
 — Dobrze! A teraz zkąd wziąć koni?