Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2056

 — Na poczcie, proszę pani, odpowiedział, uśmiechając się z zapytania pani de Rozan.
 — Czy się pan podejmiesz posłać po nie?
 — Tak, pani.
 — I przysłać mi karetę zaprzężoną przed dom?
 — Bezwątpienia, proszę pani. O której godzinie?
 Tu pani de Rozan zastanowiła się trochę.
 Schadzka, a raczej odjazd Zuzanny i Kamila oznaczony był na godzinę trzecią. Trzeba więc wyjechać godzinę, albo przynajmniej pół godziny po nich.
 — O wpół do czwartej, powiedziała, oddając bilet wizytowy powoźnikowi.
 Już miała odchodzić, gdy tenże wyrzekł:
 — Jest jeszcze mała formalność do załatwienia.
 — Jaka? zapytała kreolka zdziwiona.
 — Umówić się o cenę, odpowiedział, śmiejąc się rubasznie powoźnik.
 — Nie będę umawiać się o cenę z panem, wyrzekła z dumą kreolka, wyjmując z kieszeni pugilares. Ile panu winna jestem?
 — Dwa tysiące franków, odpowiedział powoźnik, ale bądź pani spokojną, masz dobrą karetę, wykwintną, lekką i trwałą zarazem. W tej karecie mogłaby pani zajechać na koniec świata.
 — Bierz pan, odezwała się kreolka, podając mu pugilares.
 Powoźnik wziął dwa bilety tysiąc frankowe, skłoniwszy się z uniżonością, która cechuje kupców, gdy oszukali kupującego.
 — Punkt o wpół do czwartej, rzekła kreolka wychodząc ze składu.
 — Punkt o wpół do czwartej, powtórzył powoźnik, zginając się znów aż do ziemi.
 Pani de Rozan zastała, wróciwszy do domu, Kamila, który czekał na nią ze śniadaniem.
 — Jeździłaś robić sprawunki, pieszczoto moja? wyrzekł ściskając ją.
 — Tak, odrzekła kreolka.
 — Do naszego wyjazdu?
 — Do naszego wyjazdu, powtórzyła kreolka.
 Przy śniadaniu Kamil zdobywał się na dowcipy, zużył dla zabawienia żony cały zapas ogni bengalskich, jaki miał na składzie.