Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2059

 — Ile plącą ci rocznie w tym hotelu?
 Pokojówka nieprzygotowana była na takie pytanie, wahała się więc z odpowiedzią. Zapewne wyobraziła sobie, iż młoda i bogata cudzoziemka chce ją wziąć w służbę. Postąpiła jak powoźnik, gotując się powiększyć w dwójnasób rzeczywiste zasługi. Milczała więc czas jakiś.
 — Czyś mnie zrozumiała? zapytała pani de Rozan niecierpliwie. Pytam się, ile ci tu płacą?
 — Pięćset franków, odpowiedziała pokojowa, nie licząc w to małych datków od podróżnych, prócz tego mam pożywienie, mieszkanie i pranie.
 — To mnie nie obchodzi, odrzekła kreolka, która tak jak wszyscy ludzie, zajęci pewną upartą myślą, najzupełniej nie zważała na wybieg pokojówki; czy chcesz zarobić pięćset franków za pięć minut?
 — Pięćset franków za pięć minut? powtórzyła pokojowa, spoglądając na panią de Rozan.
 — Bezwątpienia.
 — A co potrzeba zrobić, powiedziała pokojowa, żeby tak prędko tyle dostać pieniędzy?
 — Nic osobliwego, moja panno. Dwadzieścia minut, a najwięcej pół godziny temu, dwoje podróżnych przyjechało tu do hotelu.
 — Tak jest, pani.
 — Młody pan i młoda dama, nieprawdaż?
 — Mąż i żona, tak pani.
 — Mąż i żona! szepnęła kreolka przez zaciśnięte zęby. Gdzie ich pomieszczono?
 — W końcu korytarza, pod numerem 23.
 — Czy jest pokój przylegający do ich sypialnego pokoju?
 — Jest, ale zajęty.
 — Ja chcę tego pokoju, moja panno.
 — Ale to niepodobna, proszę pani.
 — Dlaczego?
 — Zajęty jest przez kupca, dla którego zostawiają ten pokój, a ponieważ się do niego przyzwyczaił, nie zgodzi się go opuścić.
 — Trzeba jednakże, żeby go opuścił, wymyśl środek; jeżeli mi dasz ten pokój, to dwadzieścia pięć luidorów do ciebie należą.
 I kreolka wyjęła dwadzieścia pięć sztuk złota i pokazała je pokojówce.