Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2077

wzrokiem rozkochanej gołębicy, mój przyjacielu, jesteśmy już nie młodzi.
 — Do kogo to mówisz, margrabino, odpowiedział, a raczej westchnął generał.
 — Godzina zadosyć uczynienia za błędy naszej młodości, ciągnęła dalej pani de la Tournelle, nastrojona na ton wzdychający i pobożny, wybiła dla mnie oddawna: czynie wybije ona i dla ciebie nareszcie, mój przyjacielu?
 — Co właściwie nazywasz godziną zadosyć uczynienia, margrabino? zapytał niedowierzająco i marszcząc brwi hrabia Herbel, na którym to zegarze słyszałaś, że wybiła?
 — Czyż to nie czas, generale, przypomnieć nam sobie, iż w młodości naszej kochaliśmy się czule?
 — Mówiąc otwarcie, margrabino, nie sądzę, żeby na czasie było przypominać.
 — Więc zaprzeczysz może, żeś się we mnie kochał?
 — Nie zaprzeczam, margrabino, lecz puszczam w niepamięć.
 — Zaprzeczysz może praw, jakie mam do twej pamięci?
 — Najzupełniej margrabino, nastąpiło przedawnienie.
 — Stałeś się bardzo przewrotnym, mój przyjacielu.
 — Pani wiesz, że djabli na starość stają się pustelnikami, a ludzie djabłami. Ażeby cię przekonać, margrabino, mogę ci pokazać moje nogi z kopytami.
 — Więc nic sobie nie wyrzucasz?
 — I owszem, margrabino, mam jeden wyrzut.
 — A jaki?
 — Ten, że pozwalam pani tracić drogi czas napróżno.
 — Jest to wyraźny sposób wyprawienia mnie, rzekła rozgniewana margrabina.
 — Wyprawienia ciebie, margrabino! zawołał dobrodusznie hrabia Herbel. Wyprawienia ciebie, powtórzył. Jakiż to brzydki wyraz wyrzekłaś. Kto tu u djabła myśli cię wyprawiać?
 — Ty! odpowiedziała pani de la Tournelle, ty, który od czasu, jak przyszłam, same mi tylko mówisz niegrzeczności.
 — Przyznaj margrabino, że wołałabyś zapewne gdybym je czynił?
 — Nie rozumiem pana! żywo przerwała pani de la Tournelle.
 — Co właśnie jest dostatecznym dowodem, margrabino,