Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2078

żeśmy oboje przebyli już wiek, w którym czynią się głupstwa, nie zaś mówią.
 — Powtarzam ci, że jesteś człowiekiem przewrotnym, i że ani śluby, jakie czynię na twoją intencję, ani modlitwy moje nie zbawią cię.
 — Jestem więc istotnie nad przepaścią, margrabino?
 — Jesteś więcej niż w połowie potępiony!
 — Doprawdy!
 — Widzę już z góry, jakie miejsce zajmiesz w życiu nieśmiertelnem.
 — Czy mówisz o piekle, margrabino?
 — Zapewne, że nie o raju.
 — Pomiędzy piekłem a rajem jest jeszcze czyściec, margrabino, i jeżeli ty mnie doń nie sprowadzisz w tej chwili, to wyznacz mi łaskawie w nim miejsce na tamtym święcie, żebym mógł rozmyślać nad błędami popełnionemi tu na ziemi!
 — Tak, jeżeli się upokorzysz.
 — W jaki sposób?
 — Wyznając swe winy i naprawiając je.
 — Więc to jest winą, żem się w pani kochał, margrabino? wyrzekł z galanterją hrabia Herbel. Przyznaj sama, iż wcalebym się nie spisał, gdybym tego żałował.
 — Możnaby winę tę wynagrodzić.
 — Widzę, na co się zanosi, margrabino; chcesz mnie wyspowiadać i kazać potem pokutować; jeżeli nie będzie to przechodzić moich sił, przysięgam ci imieniem szlacheckiem, że pokutę spełnię.
 — Żartować będziesz aż do ostatniej chwili życia! powiedziała margrabina z gniewem.
 — O! i jeszcze długo potem, margrabino.
 — Nareszcie mów, czy chcesz, czy niechcesz uczynić zadość swoim błędom?
 — Wskaż mi środek?
 — Ożeń się ze mną.
 — Nikt nie naprawi błędu, popełniając drugi, kochana przyjaciółko.
 — Jesteś niegodny!
 — Niegodny zaślubić panią, zapewne.
 — Odmawiasz więc?
 — Niezachwianie. Jeżeliby to miało być nagrodą, uważałbym ją za małą, jeżeli zaś karą, uważałbym ją za wielką.