Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/2079

 W tej chwili twarz starego szlachcica tak gwałtownie się wykrzywiła, że margrabina de la Tournelle zadrżała mimowoli.
 — Co tobie, generale, zawołała.
 — Przedsmak piekła, margrabino, wyrzekł hrabia Herbel, uśmiechając się smutno.
 — Bardzo cierpisz?
 — Okropnie, margrabino.
 — Czy chcesz, żebym kogo zawołała?
 — Nie potrzeba.
 — Czy mogę ci w czem przyjść w pomoc?
 — Zapewne.
 — Jakim sposobem?
 — Odchodząc, margrabino.
 Nie dwuznaczny sposób, z jakim wymówione zostały ostatnie słowa, ten sprawił skutek, że margrabina de la Tournelle zbladła, szybko się podniosła i spojrzała na starego generała okiem pełnem żółci, w sposób będący tylko przywilejem dewotek.
 — Niech i tak będzie, powiedziała, niech djabeł weźmie twoją „duszę!“
 — A! margrabino, wyrzekł stary szlachcic smutno wzdychając, widzę, że do ciebie należę na wieki.
 W tej chwili wchodził Petrus do sypialni, a margrabina z niej wychodziła.
 Nie zważając na panią de la Tournelle, spostrzegłszy zmienioną twarz hrabiego, pobiegł do stryja i ujął go w objęcia, mówiąc:
 — Mój stryju! mój drogi stryju! Ten patrzał nań okiem pełnem smutku, mówiąc:
 — Czy ona poszła już sobie?
 Margrabina tylko co zamknęła drzwi.
 — Już, mój stryju, odpowiedział Petrus.
 — Niegodziwa! westchnął generał, dobiła mnie.
 — Przyjdź do siebie, drogi stryju! zawołał młodzieniec, którego blada twarz hrabiego przeraziła, przyprowadziłem z sobą doktora Ludowika, czy pozwolisz mi go tu sprowadzić?
 — I owszem, moje dziecko, odrzekł hrabia, chociaż obecność doktora jest niepotrzebną... Już zapóźno.
 — Mój stryju! mój stryju! zawołał młody człowiek, nie mów tak!...