Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/211

 — Trudno zapewnić, odpowiedział Kolomban.
 — Czyż ją wydobyto.
 — W roku 1790 uchwała Zgromadzenia narodowego zniosła klasztor, kościółek zwalono... Kto wie co się stało z ciałem biednej grzesznicy. Jednakże podanie utrzymuje, że je oszczędzono, i że spoczywa wciąż w lochach pod tą małą kapliczką.
 — A, zapytała Karmelita z wahaniem ciekawości, która obawia się zawodu, wejść tam zapewne nie można?
 — Owszem, nietylko można wejść, ale co większa, mieszkają tam ludzie.
 — Co za profan śmie zamieszkiwać w poświęconem miejscu?
 — Ogrodnik, panno Karmelito, hodujący wszystkie te piękne róże, których wonią oddychamy w tej chwili.
 — O! jakżebym chciała zwiedzić tę kapliczkę! zawołała Karmelita.
 — Nic łatwiejszego.
 — Jakże to zrobić?
 — Prosić o pozwolenie ogrodnika.
 — A jeśli odmówi?
 — Jeżeli nie pozwoli pani obejrzeć grobowca, poprosisz go pani, ażeby pozwolił obejrzeć swoje róże, a dla miłości róż pozwoli zwiedzić grobowiec.
 — Więc te róże należą do niego?
 — On jest ich właścicielem uprzywilejowanym.
 — A co robi z tylu różami?
 — Sprzedaje.
 — O! niedobry człowiek, odezwała się Karmelita z dziecinnym wyrzutem, sprzedawać tak piękne róże! Ja myślałam, że on je hoduje z zamiłowania, albo przynajmniej dla przyjemności.
 — Sprzedaje... I patrz oto pani. Ztąd zobaczysz na mojem oknie trzy doniczki, które sprzedał mi w tych dniach.
 Karmelita przechyliła się na bok i piękne jej włosy falujące, dotknęły twarzy młodzieńca, który poczuł dreszcz przebiegający mu po całem ciele. Ona jednocześnie poczuła oddech Kolombana przechodzący po swych włosach, gdyż cofnęła się żywo i cała zarumieniona.
 — O! rzekła nieroztropnie, jakżebym chciała mieć jeden z tych krzaków róży, co otaczają kapliczkę!