Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/214

 Ogrodnik otworzył furtkę i wprowadził tego nowego Adama wraz z nową Ewą, do swojego raju.
 Był to, jak powiedzieliśmy, ogromny rozsadnik, w którym hodowano same tylko róże.
 Idąc pod rękę i wysłuchując nomenklatury róż, stanęli przed kaplicą siostry Ludwiki.
 Karmelita zatrzymała się wahająco, weszła dopiero na zachęcenie Kolombana. Ale prawie natychmiast wyszła z pewnym rodzajem przerażenia, na widok opartych lub zawieszonych na ścianach, nie godeł religijnych, które spodziewała się tam zobaczyć, ale łopat, rydli, grac, polewników i wszelkich narzędzi ogrodniczych, używanych przez właściciela.
 Wtedy dziewica z ciekawością obchodziła kapliczkę dokoła.
 Krzewy różane wysokie na sześć do ośmiu stóp, otaczały ją dokoła.
 — Jaki to gatunek tych wspaniałych róż? zapytała Karmelita.
 — To są róże Aleksandryjskie, o białym kwiecie, odpowiedział ogrodnik, pochodzą z południowej Europy, lub z wybrzeży Berberyjskich; z ich to kwiecia wyrabia się wyskok różany.
 — Czy sprzedasz mi pan jeden z tych krzewów? zapytała dziewica.
 — Który?
 — Ten
 I Karmelita wskazała rosnący najbliżej grobowca.
 Ogrodnik wszedł do kaplicy i wziął łopatę.
 O dwadzieścia kroków ztamtąd słowik śpiewał swą najmiłośniejszą piosnkę. Powiew nocny, tak łagodny, że zdał się pocałunkiem natury, przechodził po włosach obojga młodych.
 Była to istotnie scena pełna kolorytu i poezji: dorodna dziewica w żałobnym stroju, młodzian o płowych włosach czarno ubrany, ogrodnik kopiący ziemię w tej godzinie nocnej i ten świeży wiatr przy świetle księżyca, przy śpiewie słowika.
 Każde też z nich zdawało się mówić:
 — O! jakaż to miła rzecz, to życie! Dzięki ci Panie, żeś nam je dał jednocześnie.
 Pierwsze uderzenie rydla ogrodnika boleśnie odbiło się