Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/224

 Potem porwał za kapelusz.
 — Gdzie idziesz? zapytał Kolomban.
 — Nie idę, ale biegnę! Biegnę do Flicoteaux. Czy biegniesz ze mną?
 — Nie.
 — Dlaczego nie?
 — Muszę pójść kupić ci łóżko do spania, stolik do pracy, sofę do palenia.
 — Ale! à propos palenia, mam tu wyborne cygara hawańskie! To jest, mam, jeżeli komora zechce mi je oddać. Otóż to ci panowie muszą sobie palić wyśmienite „puros!“
 — Ubolewam nad twojem nieszczęściem, lecz jako chrześcijanin, nie jak egoista; ja nie palę.
 — Jesteś pełen ułomności, mój drogi przyjacielu i nie wiem, gdzie znajdziesz kobietę, któraby cię pokochała.
 Kolomban zarumienił się.
 — Znalazłeś ją? rzekł Kamil, to dobrze! Potem, podając mu rękę. Kochany przyjacielu, życzę ci szczerze powodzenia! Więc to nie tak jest jak z żywnością? Tego można dostać w tej okolicy? Kolombanie, jak tylko się posilę, możesz być pewnym, że i ja zaraz pójdę na zwiady. Ale! żałuję, żem ci nie przywiózł murzynki. O! nie krzyw się, są przepyszne!... Lecz celnicy byliby mi ją zabrali, fabryka zagraniczna, mogliby skonfiskować!... Czy idziesz?
 — Ależ nie, powiadam ci.
 — A, prawda; powiedziałeś, nie. Dlaczego powiedziałeś nie?
 — Pusta głowo!
 — Pusta? Nie jesteś jednego zdania z moim ojcem; ojciec mój utrzymuje, że ja mam w niej zajączki. Dlaczego powiedziałeś, nie?
 — Bo muszę zaopatrzyć w sprzęt twoje mieszkanie.
 — To prawda. Idź zaopatrzyć moje mieszkanie, a ja zaopatrzę przez ten czas mój żołądek. Zejdziemy się za godzinę?
 — Dobrze.
 — Czy chcesz pieniędzy?
 — Dziękuję ci, mam.
 — Zgoda, jak nie będziesz już miał, to weźmiesz.
 — Zkąd? zapytał Kolomban z uśmiechem.
 — Z mojej sakiewki, jeżeli tam jeszcze są, mój kochany. Jestem bogaczem; drwię z Rotszylda i Lafitta. Mam sześć tysięcy franków rocznie, pięćset franków miesięcznie, sze-