Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/238

 — Któregoż to?
 — Ludowika.
 — Aha! Poczciwy też to był kolega. Jak to jednakże ludzie schodzą z oczu.
 — Nie mów mi o tem! To naprowadza najsmutniejsze myśli na ziemi, jakby się człowiek chciał zastanawiać.
 — Cóż się z nim dzieje?
 — A toż zajmuje się medycyną: oni wszyscy mają jakiś szal zajmowania się czemś.
 — Tylko ty jeden...
 — A! tegom się spodziewał... trafiłem... Dajmy więc temu pokój. Otóż on zajmuje się medycyną.
 — Pójdzie mu dobrze; wyborny to umysł, tylko nieco materjalistyczny w formie.
 — Tak, bardzo materjalistyczny w formie; księżniczka Vanvres może ci coś o tem powiedzieć.
 — Więc tedy?...
 — Tak, do rzeczy... Ale, ażeby dojść do rzeczy, musimy skończyć ze szczegółami. Ludowik przyjdzie cię odwiedzić, jesteście sąsiadami: dałem mu twój adres.
 — Ależ, nieznośny gaduło, jakiż związek jest między Ludowikiem...
 — I Karmelitą?
 — Pytam cię o to właśnie!
 — Zaczekaj, powiem ci... Uwziąłeś się przeciwko porządnemu rozwojowi wypadków.
 — Widzisz przecie, że cię słucham.
 — To twoja powinność! Ale żal mi cię, i skracam. Jaki jest związek między Ludowikiem i Karmelitą? Powiem ci zaraz. Otóż spotkałem Ludowika wychodząc z teatru Opery...
 — Jużeś mi to powiedział.
 — A więc powtarzam. Kiedy kto spotka przyjaciela, pojmujesz to dobrze, przyjaciela szkolnego, którego trzy lata nie widział, toć niepodobna obejść się wzajem bez opowiedzenia sobie jakichś ustępów młodości. Poszedłem tedy z Ludowikiem do kawiarni Opery; trzeba było nadać opowiadaniu oprawę: jest to szczegół, który muszę ci wyłożyć...
 — Pomiń ten szczegół.
 — Tak, bo szczegół ten jest wstydem dla ciebie, nieprawdaż, egoisto?
 — Jakiż to więc szczegół?