Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/258

gące prawie oddychać; czyste i słodkie tchnienie wydzielało się z trzeciej piersi.
 W chwili, gdy Karmelita miała zapytać się dwóch przyjaciół o powód tego milczenia:
 — Karmelito, rzekł breton swoim smętnym głosem, odjeżdżam.
 Karmelita zadrżała i żywo podniosła głowę.
 — Jakto, odjeżdżasz? zapytała.
 — Tak.
 — Gdzie jedziesz?
 — Do Bretanji.
 — Do Bretanji? Dlaczego do Bretanji, na miesiąc przed terminem wakacji.
 — Tak być musi, Karmelito.
 Dziewica popatrzała na niego.
 — Tak być musi? powtórzyła.
 Kolomban zebrał wszystkie siły, aby wypowiedzieć kłamstwo ułożone od wczoraj.
 — Mój ojciec tego żąda, powiedział.
 Ale uczciwe usta bretona tak niewprawne były do pokrywania prawdy, że wyjąkał raczej, aniżeli wypowiedział te cztery wyrazy.
 — Ty odjeżdżasz! A cóż ja?... rzekła młoda dziewica z zachwycającym egoizmem.
 Kolomban zbladł jak śmierć; serce mu prawie bić przestało.
 Wprost przeciwnie, Kamil uczuł gorący płomień na twarzy, a serce mu podwójnie biło.
 — Ty wiesz, Karmelito, mówił Kolomban, mowa ludzka ma jeden wyraz, który łamie wszystkie nasze pragnienia, wszystkie nadzieje: „Tak być musi!“
 Kolomban wypowiedział te słowa z taką dobitnością, iż Karmelita spuściła głowę, jak gdyby one wychodziły wprost z ust Boga samego.
 Lecz dwaj młodzi ludzie widzieli ciche łzy spływające z jej oczu na robotę.
 Wtedy odbywała się straszna walka w sercu bretona.
 Kamil czytał na twarzy jego wszystkie stopnie wewnętrznej walki; Kolomban byłby się może zachwiał, upadł do nóg Karmelicie i wszystko jej wypowiedział, gdy Kamil opierając dłoń na jego ramieniu:
 — Drogi Kolombanie, wyrzekł, na miłość Boga, nie jedź!