Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/285

 — Jestem uleczony; pójdę kończyć studja swoje. Przytem zobaczę też, co porabiają Kamil i Karmelita.
 A ponieważ uśmiechnął się wymawiając dwa imiona, wyobrażał sobie, iż serce ma spokojne.
 Wyjechał więc, sądząc się bezpiecznym.
 Mniemane jego zwycięztwo było klęską; łudził się, a Bóg jeden znał tajemnicę jego słabości.
 Przybył do Paryża i wziął dorożkę, ażeby prędzej dostać się na ulicę św. Jakóba. Była godzina siódma zrana, mógłby był zastać przyjaciela w łóżku.
 Kamil leniwym był jak kreol.
 Karmelita zapewne już wstała, pamiętał dobrze, iż wstawała zarówno z ptakami, przypiewując jak one pierwszemu brzaskowi dnia, pierwszemu promieniowi słońca.
 Przybył na ulicę św. Jakóba z sercem bijącem, z czołem w ogniu.
 Marja-Joanna widziała jak wysiadł z dorożki.
 — A! to pan Kolomban, rzekła. Gdzie to pan idzie?
 Kolomban zatrzymał się.
 — Gdzie idę? odpowiedział. Do siebie, do pana Kamila.
 — O, pan Kamil wyprowadził się już od świętej pamięci.
 — Wyprowadził się? powtórzył Kolomban.
 — Ależ tak, tak.
 — A?...
 Kolomban zawahał się.
 — A panna Karmelita?... zapytał z wysileniem.
 — Wyprowadziła się także.
 — Gdzież się przenieśli? zapytał Kolomban.
 — To mój stary panu powie, bo zdaje mi się, że wie; a także panna Chante-Lilas, praczka.
 Kolomban oparł się o ścianę, ażeby nie upaść.
 — Dobrze, rzekł. Dajcie mi klucz od mojego pokoju.
 — Klucz od pańskiego pokoju? odparła Marja-Joanna, a to na co?
 — A na cóż potrzebny jest klucz od pokoju?
 — Klucz potrzebny jest na to, ażeby wejść do mieszkania, ale pan nie masz tu już mieszkania.
 — Jakto? zapytał breton głosem zdławionym.
 — Bo i pan się wyprowadziłeś.
 — Ja wyprowadziłem się?... Czyś oszalała kobieto?
 — Nie, nie oszalałam. Możesz pan wejść, jeżeli chcesz, nie ma już ani jednego sprzętu w pańskim pokoju. Pan