Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/320

 — A o której godzinie rozniosą je w Paryżu?
 — O dziewiątej wieczór.
 — To właśnie dobrze. Weź te trzy listy i wrzuć je do skrzynki pocztowej.
 — Dobrze... Czy pani nie ma mi nic więcej do rozkazania?
 — Nie, dlaczego?
 — Bo to dziś ostatni wtorek.
 — Święto? rzekła z uśmiechem Karmelita.
 — Tak pani, ułożyliśmy się w kilka osób, żeby pójść do Paryża, gdzie mamy być na wielkiej maskaradzie praczek z Vanvres; chyba żeby pani mnie potrzebowała...
 — Nie, możesz iść do Paryża.
 — Dziękuję pani.
 — O której wrócisz?
 — O jedenastej, a może i później; pewnie będą tańczyć.
 Karmelita uśmiechnęła się znowu.
 — Baw się dobrze, rzekła, a wróć o której ci się podoba, nie będziemy cię potrzebować.
 Jakoż, nietylko Karmelita nie potrzebowała ogrodniczki, ale owszem, to oddalenie się sługi wchodziło w jej widoki. Kolomban i ona, sami pozostaliby w domu i myśl o tej samotności wzbudzała uśmiech dziewicy.
 Ogrodniczka wyszła a około godziny czwartej Kolomban i Karmelita, czując się wolnymi, myśleli już tylko o przygotowaniach do śmierci.
 Od tej chwili świat dla nich nie istniał. Przechadzali się jeszcze kilka chwil pośród drzew czarnych i ogołoconych z liści w alejach ogrodu, ale przechadzali się jak cienie samych siebie.
 Liście i gałęzie suche, które potrącali nogami, drzewa o nagich ramionach, szare niebo, na które słońce daremnie starało się wedrzeć, dzwon miejski melancholijnie wybijający godziny, trąba karnawałowa, która od czasu do czasu smutnie pogrzmiewała zdała, wszystko, odgłos i milczenie, samotność i wspomnienie świata, wszystko przygotowywało ich do długiego spoczynku, wszystko wabiło do śmierci.
 Weszli do mieszkania i prócz pokoju Kamila, który był zamknięty od jego wyjazdu, zwiedzili wszystkie pokoje, by je pożegnać po raz ostatni. Gdy przybyli do pokoju Karmelity, dziewica otworzyła okno i biorąc za rękę Kolombana, rzekła: