Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/327

czek z Meudon, będących w towarzystwie swych kochanków, zawołało chórem:
 — Pić! pić!
 — Cicho! rzekł Ludowik, apartament ten jest moim, ja więc tu gospodaruję. Chłopiec! sześć butelek szampańskiego dla mnie.
 — I sześć dla mnie, dodał Petrus.
 — To mi ale! rzekła księżniczka, zawdzięczę to wam podaniem każdemu jednego policzka do pocałowania.
 — Cetno czy licho? rzekł Petrus dobywając z kieszeni garść drobnych pieniędzy.
 — Co czynisz, mistrzu Rafaelu? zapytała Chante-Lilas.
 — Gram z Ludowikiem o jego policzek za mój, odpowiedział Petrus.
 — Za cetno oba! zaproponował Ludowik odpowiadając tym samym językiem, jakim mówił jego przyjaciel.
 — Aha! i wy potraficie palić petardami, odezwała się księżniczka, wracając do zwykłej sobie lokucji. Pif! pif! Brak nam tylko Kamila, on by wystrzelił z korka.
 W tej chwili wszedł chłopiec z tuzinem butelek szampana.
 — Oto jest strzał! rzekł, wypuszczając korki z dwóch butelek, u których przeciął drut na schodach.
 — Cetno! wygrałem! krzyknął Ludowik, całując Chante-Lilas w oba policzki. Porywam cię sabinko!
 I biorąc w objęcia księżniczkę Vanvres jak dziecko, zaniósł ją na stół, na którym sam siadłszy, ją posadził przy sobie.
 Po godzinie wypróżniono dwanaście butelek, i drugie dwanaście także, które kazali dać towarzysze praczek, ażeby nie być dłużnymi.
 — Teraz, rzekła Chante-Lilas, trzeba wrócić do Vanvres. Oto Nanetta, która obiecała swej pani wrócić o jedenastej, i która ma oddać jej list. A to już trzecia godzina rano; szczęściem że list jest pilny!
 — Czwarta godzina, księżniczko, poprawił Petrus.
 — A nasza przełożona wstaje o piątej! zawołała Chante-Lilas. W drogę całe towarzystwo!
 — Ba! odezwała się hrabina Battoir, przełożona także była zapewne na weselu, a dziś nie wstanie jak o szóstej.
 — Księżniczko, zapytał Ludowik, kiedy wypada twoja najbliższa podróż do Paryża?