Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/328

 — O! odrzekła Chante-Lilas, alboż to ciebie jeszcze obchodzi?
 — Oczywiście że obchodzi, tembardziej kiedy nie mam już prawie czystej bielizny.
 — Et, głupstwo! To przyjdź sobie sam po swoję bieliznę.
 — Nie pleć, Chante-Lilas! tydzień ten był zabójczym na białe koszule, a nie mogę przecie chodzić do chorych w koszulach koronkowych.
 — Przyjdź sam po bieliznę.
 — O! jeżeli chodzi tylko o to i jeżeli jest miejsce w waszej karocy, księżniczko, jestem gotów.
 — Bez żartu?
 — Tak jak miałem zaszczyt oświadczyć Waszej wysokości.
 — Brawo! brawo! napijemy się mleka we młynie Vanvres. Czy zabierzesz się z nami, mistrzu Rafaelu?
 — Pójdziesz Petrusie? Chodź! najdłuższe pustoty są najlepsze, zachęcał Ludowik.
 — Do kroćset! nie na dobrych chęciach mi zbywa; ale na nieszczęście, mam dziś pierwsze posiedzenie przy portrecie.
 — To odłóż posiedzenie.
 — Niepodobna, rzekł Petrus, zobowiązałem się słowem.
 — A! to rzecz święta, powiedziała Chante-Lilas, więc Fornarina daje urlop Rafaelowi. Pójdź królu zuchów!
 I podała rękę Ludowikowi, który postanowiwszy wesoło pogrzebać karnawał, załatwił swój i Petrusa rachunek, zbiegł po cztery schody i wsiadł do olbrzymiej arki, która całe towarzystwo przywiozła do Paryża.
 Petrus, który mieszkał przy ulicy Zachodniej, pożegnał przyjaciela życzeniem dobrej zabawy i mimo zmroku i odległości odpowiadał jeszcze na wesołe pożegnania, które zasyłało mu gwarne towarzystwo.
 — Cóż to? zapytał Ludowik, gdzież my u djabła jedziemy? Zdaje mi się, że to droga do Wersalu a nie do Vanvres.
 — Gdyby nas nie był opuścił Rafael, królu zuchów, odpowiedziała Chante-Lilas, powiedziałabym Waszej królewskiej mości, że wszelka droga prowadzi do Rzymu.
 — Nie rozumiem.
 — Patrz na Nanettę, piękną ogrodniczkę.
 — Patrzę.
 — Jakąż ona ci się wydaje?