Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/332

ste; oko Karmelity krwią zaszłe. Nie było znaku życia ani w jednem, ani w drągiem.
 — Zapóźno, zapóźno! powtarzał Ludowik zrozpaczony. Ha! trzeba jednak uczynić, co do nas należy. Kobiety, weźcie w opiekę panienkę, ja zajmę się mężczyzną.
 — Co trzeba zrobić? zapytała Chante-Lilas.
 — Wykonać jaknajstaranniej to, co ci powiem; moja kochana, nasamprzód, trzeba przenieść ją do okna...
 — Chodźcie, zawołała Chante-Lilas na przyjaciółki.
 — A my? zapytali mężczyźni.
 — Rozpalcie ogień, ogromny ogień; wygrzejcie serwety, ściągnijcie mu buty... Spróbuję puścić krew z nogi... A! zapóźno, zapóźno!
 Ludowik rzucał ten okrzyk rozpaczy przenosząc Kolombana z łóżka do okna.
 — Oto jest ocet i woda słona, odezwała się Nanetta.
 — Wylej ocet na talerz, trzeba chustki maczać i wycierać skronie zaczadzonych; słyszysz, Chante-Lilas?
 — Dobrze, dobrze, odrzekła dziewczyna.
 — Utnijcie pióro, o tak jak ja robię, widzicie... Roztwórzcie jej zęby jeśli możecie i wdmuchnijcie powietrze w płuca.
 Słuchano Ludowika, tak jak armja w bitwie słucha generała.
 Karmelita miała zęby zaciśnięte, lecz za pomocą nożyka kościanego, Chante-Lilas zdołała wprowadzić piórko pomiędzy zęby.
 — I cóż? zapytał Ludowik.
 — Piórko już tam jest.
 — Więc dmuchaj. Ja nie mogę trafić do końca; on ma zęby żelazne. Czy zdjęliście mu buty i skarpetki?
 — Już.
 — Trzyjcie mu skronie octem, pryskajcie świeżą wodą na twarz, roztwórzcie zęby, choćbyście mieli mu je połamać. Spróbuję puścić krew z nogi.
 Ludowik otworzył pudełko, dobył lancet, dwa razy zakłuł żyłę, ale daremnie. Krew nie pokazała się.
 — Zdejmijcie mu krawat, zedrzyjcie kamizelkę, koszulę, wszystko.
 — Oto są serwety gorące, odezwał się ktoś.
 — Dajcie je Chante-Lilas, rozcierajcie piersi serwetami; czy słyszysz, Chante-Lilas, rób tak samo. A! jest i nóż.