Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/419

 — Ależ panie, twoje nieszczęście nie dozna ulgi przez szkodę, jaką mnie wyrządzisz.
 — Nie, ale szkoda jaką ja pani wyrządzę, ochroni innych od nieszczęścia podobnego mojemu.
 — W imię uczucia, jakie miałam dla Miny, nie gub mnie pan.
 — W imię ufności, jaką w tobie pani, pokładałem, nie żądaj niczego ode mnie.
 Na twarzy Justyna była taka rozpaczliwa zawziętość, iż pani Desmarets zrozumiała, że nic nie wskóra. Zdając się więc na los, rzekła:
 — Niechże się więc stanie, jak pan chcesz, w milczeniu poniosę karę.
 Justyn skinieniem głowy dał znak, że jest to jedyna dla niej droga.
 Następnie po kilku minutach milczenia:
 — Panie, odezwała się przełożona, czy pozwolisz zadać kilka zapytań?
 — Owszem.
 — Jakiej przyczynie przypisujesz pan zniknienie Miny?
 — Tego właśnie nie wiem, tego dowiem się od sprawiedliwości, jak mam nadzieję.
 — Jest-żeś pan pewnym, że ona nie znikła dobrowolnie?
 Serce Justyna ścisnęło się na obelgę, rzuconą jego narzeczonej.
 — Jakżeż pani, która od pół roku masz ją wciąż przed oczyma, możesz mi zadawać podobne pytanie?
 — Pytałam się pana, czy pewnym jesteś jej miłości.
 — Czytałaś pani jej list; kogoż ona na ratunek wzywa?
 — Byłaby więc porwana przemocą?
 — Bezwątpienia.
 — Ależ panie, to niepodobna: mury są wysokie, okna mocno zamknięte, Mina by krzyczała.
 — Pani, są drabiny do wszystkich murów, obcęgi do wszystkich okien, kneble do wszystkich ust.
 — Czy zachodziłeś pan do pokoju Minv?
 — Nie.
 — Ależ to nasamprzód trzeba było uczynić! Chodźmy tam natychmiast, jeżeli pan chcesz.
 — Przeciwnie, pani, nie chodźmy tam wcale, proszę o to.
 — Jestto jednak jedyny sposób przekonania się, że jej tam nie ma.