Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/427

 Pani Desmarets poszła.
 — Powiadam ci, panie Justynie, a powtarzam ci, panie Salvatorze, iż ta kobieta nie znaczy nic w porwaniu dziewicy.
 Przełożona powróciła z ogrodnikiem, zdziwionym, że zastał w swoim ogrodzie człowieka stojącego na jego drabinie.
 — Mój przyjacielu, zapytał pan Jackal, czy pracowałeś wczoraj w ogrodzie?
 — Nie, panie, wczoraj był ostatni wtorek, a w domach tak porządnie utrzymywanych, ludzie nie pracują w święta.
 — A onegdaj?
 — O! onegdaj był poniedziałek zapustny, a w poniedziałki zapustne ja spoczywam.
 — A przedonegdaj?
 — Przedonegdaj, panie, to była niedziela zapustna, jeszcze większe święto, niż we wtorek.
 — Więc od trzech dni nie pracowałeś wcale? Dobrze, oto wszystko czego się chciałem dowiedzieć, tym sposobem od trzech dni twoja drabina znajduje się w lamusie?
 — Moja drabina nie znajduje się w lamusie, zauważył ogrodnik, skoro pan na niej stoisz.
 — To człowiek pełen inteligencji, ozwał się pan Jackal, ale ręczę za to, że nie przyjmuje udziału w porwaniach!
 Ogrodnik wytrzeszczył na policjanta oczy pełne zdumienia.
 — Teraz, mój przyjacielu, wezwał go pan Jackal, bądź łaskaw proszę cię, wejść do mnie na drabinę.
 Poczciwiec spojrzał na panią Desmarets, by wyczytać w jej oczach, czy ma słuchać rozkazów tego intruza.
 — Czyń co ci każę ten pan, odpowiedziała pani Desmarets.
 Ogrodnik wszedł na dwa czy trzy szczeble.
 — I cóż? zapytał pan Jackal Salvatora.
 — Zagłębia się, ale nie do szczebla, odpowiedział zapytany.
 — Zejdź, mój przyjacielu, rzekł pan Jackal do ogrodnika. A teraz, weź panią Desmarets w objęcia.
 — O!... wykrzyknął ogrodnik.
 — Co też pan mówi? odezwała się pani Desmarets.
 — Weź panią na ręce, powtórzył pan Jackal.
 — Nie śmiałbym nigdy! protestował ogrodnik.
 — A ja ci zabraniam, Piotrze! zawołała przełożona zakładu.