Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/436

 Pani Desmarets zastukała, ale nikt nie odpowiedział.
 — Jest może na zwykłej rekreacji o godzinie jedenastej, rzekła pani Desmarets. Czy mam ją zawołać?
 — Nie, odpowiedział pan Jackal, wejdźmy najsamprzód do pokoju.
 — Klucza nie ma we drzwiach.
 — Ale mówiłaś mi pani, że masz klucz podwójny do wszystkich drzwi.
 — Tak, panie.
 — To pójdźże pani po drugi klucz od pokoju panny Zuzanny, a jeżeli ją spotkasz przypadkiem, to ani słowa o tem, czego od niej żądamy.
 Pani Desmarets dała znak, że może liczyć na jej dyskrecję i zeszła ze schodów. W kilka sekund wróciła z kluczem, który oddała panu Jackalowi.
 Otworzono drzwi.
 — Panowie, rzekł pan Jackal, czekajcie w sieni, dość gdy wejdę tam z panią Desmarets.
 Wszedł więc naczelnik policji sam z przełożoną.
 — Gdzie panna Zuzanna składa swoje obuwie? zapytał pan Jackal.
 — Tam, odpowiedziała pani Desmarets, wskazując gabinet.
 Pan Jackal wszedł do gabinetu i wziął z deski parę bucików safianowych, których rozpoznawał podeszwy.
 Podeszwy zachowały w całej długości żółty piasek alei.
 — Czy pensjonarki chodzą do sadu? zapytał pan Jackal panią Desmarats.
 — Nie, panie, odpowiedziała, sad wychodzący na uliczkę pustą, jest niezamknięty, ale wzbroniony pensjonarkom.
 — To dobrze, rzekł pan Jackal, składając buciki na miejscu, wiem, co chciałem wiedzieć. Gdzie, sądzisz pani, jest teraz panna Zuzanna?
 — Prawdopodobnie w dziedzińcu rekreacyjnym.
 — Który pokój w zakładzie wychodzi na ten dziedziniec.
 — Salon.
 — Idźmy do salonu, pani.
 Wyszedł z pokoju panny Zuzanny, zostawiając pani Desmarets staranie zamknięcia drzwi.
 — I cóż? zapytali razem Salvator i Justyn.
 — A cóż, odrzekł pan Jackal, pchając w nos kolosalną szczyptę tabaki, zdaje mi się, że mamy kobietę!