Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/458

i u którego imaginacja podrażniona, może podobno gorzej podziałać jak sama choroba.
 — Co się tyczy choroby, mówiłeś mi pan, że nie jesteś jednego zdania ze mną?
 — Co do choroby, prawda.
 — Ą jakież jest pańskie zdanie?
 — Że pan mylisz się, przypisując choremu gorączkę gastryczną.
 — Jakto, mylę się?
 — Tak, przypuszczając, powtarzam, że pan Gerard dotknięty jest gorączką gastryczną.
 — Ależ ja nie przypuszczam, panie, ja utrzymuję.
 — Owóż sądzę, że chory dotknięty jest całkiem inną chorobą, niż tą, jaką pan utrzymujesz.
 — Więc tedy pan przypuszczasz?...
 — Z kolei, ja także nie przypuszczam, ja utrzymuję.
 — Pan utrzymujesz, że pan Gerard?...
 — Nie jest dotknięty gorączką gastryczną; już to po raz trzeci mam zaszczyt panu oświadczyć.
 — Ale cóż pan u djabla chcesz, żeby miał, jeśli nie ma gorączki gastrycznej? zawołał stary chirurg osłupiały.
 — On ma poprostu zapalenie płuc, odrzekł zimno Ludowik.
 — Zapalenie płuc? A! to pan nazywasz zapaleniem płuc?
 — Nic innego.
 — To pan może utrzymujesz, że go z tego wydobędziesz?
 — O! co do tego, nie utrzymuję, mam tylko nadzieję.
 — I można się zapytać, jakiego to stanowczego lekarstwa pan użyjesz?
 — Pomyślę o tem kochany kolego, jeśli mi pan wszakże pozwolisz.
 — Jakto! pan żądasz pozwolenia, ażebyś uratował mojego najstarszego przyjaciela?
 — Ja pana proszę o pozwolenie leczenia chorego, który jest pańskim przyjacielem.
 — Daję ci je sto razy, tysiąc razy! Daj Boże, ażeby się na co przydało, ale jeżeli pan chce mojego zdania, to wątpię, ażeby ten biedny człowiek zobaczył jutrzejsze słońce.
 — Próbować więc będę niepodobieństwa, odpowiedział Ludowik, zachowując zawsze tenże sam szacunek i grzeczność względem lekarza starszego wiekiem, jeśli nie nauką.