Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/477

trus z ukłonem, tworzyć portret osoby tak pięknej i dostojnej jak panna de Lamothe-Houdon.
 — To pan nas znasz? mruknęła stara.
 — Znam przynajmniej nazwisko księżniczki, odpowiedział Petrus.
 — Powiedziałam panu, że jestem kapryśną i wymagającą, zapomniałam dodać, że jestem także ciekawą.
 Petrus skłonił się na znak, że gotów jest uczynić zadość ciekawości pięknej panny.
 — Zkąd pan wiesz moje nazwisko? pytała dalej.
 — Przeczytałem je na drzwiczkach karety, odpowiedział Petrus z uśmiechem.
 — A, herb rodzinny! To pan znasz się na heraldyce?
 — Muszę codzień mieć z nią do czynienia, a malarz historyczny musi wiedzieć, że od wzięcia Konstantynopola aż do Berhopzoom, tarcza Lamothe-Houdanów błyskała na wszystkich polach bitew, nie spotkawszy tego, czego szuka jej dewiza.
 Tytuł dzielności i szlachectwa, rzucony jej w oczy, z tak doskonałą uprzejmością, zarumienił dziedziczkę Lamothe-Houdan aż po białka oczu.
 Stara nawet, pogłaskana w próżności, nie mogła odmówić sobie rzucenia na artystę życzliwego spojrzenia.
 — Otóż panie, odezwała się tonem uprzejmym, którego nie można się było spodziewać po jej impertynenckiej osobie, skoro pan wiesz nazwisko mojej siostrzenicy, pozostaje nam tylko zapytać pana o godzinę i pozostawić adres.
 — Do godziny zastosuję się pani, odpowiedział młodzieniec z grzecznością, jaką nakazywała taka zmiana tonu, a co się tyczy adresu księżniczki de Lamothe-Houdan, nikomu niewolno niewiedzieć, że pałac jej mieści się przy ulicy Plumet, naprzeciw pałacu Montmorin, obok hrabiego Abrial.
 — A więc, panie, odrzekła dziewica rumieniąc po raz drugi, jutro w południe, jeżeliś pan łaskaw.
 — Jutro w południe jestem na rozkazy pań, rzekł Petrus z głębokim ukłonem.
 Damy wsiadły do powozu, a Petrus poszedł do pracowni.
 Mówiliśmy, że Petrus był człowiekiem prawym. To mu jednak nie zawadziło powiedzieć pannie de Lamothe-Hou-