Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/484

 — Aha! rzekła Pszczółka półgłosem, to pan robi twój portret?
 — Tak, odpowiedziała Regina.
 — Czy zrobi także i mój?
 — I owszem, panienko, odrzekł z uśmiechem Petrus, szczególniej w takiej pozie, jak w tej chwili.
 Dziewczynka była w postawie pół leżącej, łokciami wsparta na kolanach siostry, główka jej pełna ożywienia i inteligencji, spoczywała między obiema rękami, a Regina głaskała jej twarz kwiatkiem rezedy.
 — Czy słyszysz, siostro? odezwała się Pszczółka, pan powiada i owszem.
 — O! rzekła Regina, pod pewnemi warunkami.
 — Pod jakiemi? zapytała Pszczółka.
 — Że panienka będzie grzeczną i posłuszną siostrze.
 — Tak! rzekła dziewczynka, umiem ja na pamięć dziesięcioro przykań Boskich, a tam jest: „Będziesz czcił ojca i matkę twoją !“ ale nie ma tego, że „Będziesz czcił brata i siostrę twoją!“ Ja kochać będę Reginę z całego serca, ale nie chcę być jej posłuszną: ja chcę ojca tylko słuchać.
 — Wierzę! rzekła Regina, on czyni wszystko czego ty chcesz.
 — Bez tego też nie byłabym mu posłuszną, odparła śmiejąc się Pszczółka.
 — Daj pokój, Pszczółko, oświadczyła Regina, robisz się gorszą, niż jesteś. Siadaj grzecznie przy mnie i opowiedz nam jaką historję. Potem, zwracając się do Petrusa: Wyobraź pan sobie, mówiła dalej, że kiedy jestem smutną, co mi się często zdarza, dziecko to siada przy mnie i powiada: Jesteś smutną, Regino? Opowiem ci historję“ i wtedy, rzeczywiście opowiada mi rzeczy, które nie wiem zkąd bierze, zapewne ze swej zagorzałej główki, ale to czasami takie historję, które mnie o pusty śmiech przyprawiają. Dalej, Pszczółko, opowiadaj!
 — Dobrze, siostrzyczko, rzekła dzieweczka spoglądając na Petrusa, jak gdyby chciała mu powiedzieć: „Posłuchajno tego, panie malarzu.“
 Petrus słuchał, wciąż postępując w szkicowaniu głowy Reginy, która zasłuchana w opowiadanie, nabierała czarującego wyrazu.
 Dziewczynka zaczęła: