Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/489

 — Co ci jest?
 — Powiadają, że mam febrę.
 — A czemu nie jesteś w łóżeczku, mając febrę?
 — Bo psy, zdaje się, były bardziej jeszcze niezdrowe niż ja i kazano mi, ażebym się z niemi przeszła.
 — To nie matka zapewne posłała cię z psami na przechadzkę, rzekła nimfa, matka nie pozwoliłaby ci wychodzić w takich dreszczach.
 — Nie matka, pani nimfo.
 — A gdzie jest twoja matka?
 — Nie mam matki.
 — A kto ci ją zastępuje?
 — Brocanta.
 — Co to za Brocanta?
 Dziewczynka zawahała się chwilę, nimfa powtórzyła zapytanie.
 — Gałganiarka, która mnie wychowała, odpowiedziała dziewczynka.
 — Nie masz więc żadnego krewnego?
 — Jestem sama na świecie.
 — Jakto? ani ojca, ani matki, ani brata?
 Dziewczynka zaczęła nie już drżeć, ale trząść się.
 — Nie, nie, rzekła, nie mam brata, nie mam brata!
 — Biedna, westchnęła smutno księżniczka, a jak się nazywasz?
 — Nazywam się Rose-de-Noel (róża zimowa).
 — W istocie, masz cerę tak chorobliwą, jak kwiat, którego nosisz nazwę.
 Dziewczynka wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: „Cóż robić?“
 — Gdzie mieszkasz? zapytała księżniczka.
 — O! pani nimfo, w jednej z najbrudniejszych i najbrzydszych ulic Bagdadu.
 — Czy daleko ztąd?
 — Nie, pani nimfo; może z dziesięć minut drogi.
 — To ja cię zaprowadzę do domu i powiem, żeby cię położyli do łóżeczka, chcesz?
 — Gotowani na wszystko, co ty zechcesz, pani nimfo.
 Dziewczynka próbowała wstać, ale upadła, tak była słabą.
 — Zaczekaj, rzekła nimfa, wezmę cię na ręce.
 I księżniczka podniosła dziewczynkę, która była tak